Krzysztof Daukszewicz - Bieda-Koleżka

Przyszła do mnie bieda, jak stary kolezka.
Powiedziała już od progu: "Będę z tobą mieszkać."

Czym cię ja nakarmię, gdy w spiżarni pusto?
Rok już mija, gdyśmy zjedli gąske pełnotłustą.

- Dasz mi garść okruchów, z kogucika szyję.
Bieda, mój ty miły panie, kawiorem nie żyje.

Gdzie cię spać położę, kiedy ciasno wszędzie?
Czworo nas w pokoju jednym, jeszcze ty przybędziesz.

- Miejsca na tapczanie jeszcze macie sporo.
Z biedy dzieci też sie rodzą, będzie was pięcioro.

- A co będziesz robić gdy pójdę na zmianę?
Z nudów umrzesz, moja biedo, gdy sama zostaniesz.

- Domu będę strzegła i posprzątam ładnie.
Póki bieda w domu stróżem, nikt cię nie okradnie.

Z żalu tego wziąłem biedę i adoptowałem.
Myślę "Niech choć ta sierota ma mieszkanie stałe".

Tylko czasem z niej żartuję po mocniejszym trunku:
- Urodzili cię w urzędach, umrzesz w kwaterunku.