Krzysztof Napiórkowski - W tym zwariowanym świecie

W tym zwariowanym świecie
błąkam się już tyle lat,
na Ziemi wielkim grzbiecie
zdeptałem drogi szmat.

I z wielu różnych pieców
poznałem chleba smak,
znużony rytm oddechu,
gdy za daleki szlak.

I tylko ciebie ciągle mi mało,
mało mi nieba i powietrza,
i nie wiem, jak to się stało,
że jesteś, że jesteś tu jeszcze.
Ja nie wiem…

Kochanie, ja nie wiem,
kochanie, ja nie wiem.

Na samotności brzegach
bywałem niejeden raz,
w szaleństwa rwących rzekach
widziałem swoją twarz.

Gdzieś pod ogromnym niebem
jest mały raju skrawek,
tam gdzie jest twoje serce,
ja swoje też zostawię.

Bo tylko ciebie ciągle mi mało,
mało mi nieba i powietrza,
i nie wiem, jak to się stało,
że jesteś, że jesteś tu jeszcze.
Ja nie wiem…

Kochanie, ja nie wiem,
kochanie, ja nie wiem.

Bo tylko ciebie ciągle mi mało,
mało mi nieba i powietrza,
i nie wiem, jak to się stało,
że jesteś, że jesteś tu jeszcze.

Ciebie ciągle mi mało,
mało mi nieba i powietrza,
i nie wiem, jak to się stało,
że jesteś, że jesteś tu jeszcze.
Ja nie wiem…