Kuba Blokesz - Nie patrz w dół

Chmury ze słońcem na cześć wiosny denszą twist.
Ptakom już pozdzierał gardła gwizd.
Wszyscy zaskoczeni jakby wiosna pierwszy raz.
Chodnik też ze szczęścia poszedł w rzewny płacz.

Był zmęczony, a jego dłoń
nosiła zegarek, co coraz mniej uśmiechał się doń.

Ja mówię – oczy w przód i nie patrz w dół,
po linie idź i nie patrz w dół,
na przepaścią idź, ale nie patrz w dół!

Ja mówię – oczy w przód i nie patrz w dół,
po linie idź i nie patrz w dół,
na przepaścią idź, ale nie patrz w dół!

Chmury ze słońcem poloneza tańczą wzdłuż.
Ptaki lecą już za siedem wzgórz.
Jesień przy furtce dzwoni hardo w domofon,
a nikt nie kwapi odzywać się doń.

Bała się o to, czy przyszłe dni
będą mogły dać nadziei choć cienką nić.

Ja mówię – oczy w przód i nie patrz w dół,
po linie idź i nie patrz w dół,
na przepaścią idź, ale nie patrz w dół!

Ja mówię – oczy w przód i nie patrz w dół,
po linie idź i nie patrz w dół,
na przepaścią idź, ale nie patrz w dół!

Kilka dróg do wyboru masz co dzień.
Powiedz, w którą to, co robisz dziś, wiedzie cię?

Ja mówię – oczy w przód i nie patrz w dół,
po linie idź i nie patrz w dół,
na przepaścią idź, ale nie patrz w dół!

Oczy w przód i nie patrz w dół,
po linie idź i nie patrz w dół,
na przepaścią idź, ale nie patrz w dół!