Małgorzata Ostrowska - Smak popiołu

Był rok jak w kinie - niebieski i różowy.
Chociaż czułam zaczynające się minuty - wierzyłam w cud.
W najciemniejszej nocy, wspomnienie dnia.
Tak się zdarza.

Dziś nie wiem nawet czy to był błąd.
Sezon snów na jawie, sezon mgieł fatalny rok.
Gdy w najdelikatniejszą podróż wziąłeś Ją.
Zamiast mnie.

I nagle cała ziemia się rozpadła,
Kiedy obiecałeś Jej.
Tak chciałam Ją ukraść, choć tylko na jedną noc.
Jedną noc, jeden dzień,
Jedną noc, choć tylko jeden dzień!

Ale Jej dotyk niszczył ziemię.
W Jej oczach rodził się świat.
Od lat Jej obraz wkładał się w Ciebie,
Jak drzewo w przyjazną aleję!

Nawet nie wiesz, kiedy Ją straciłeś.
Los tak szczodrze rozdzielał,
Chętnie dawał - szybko brał.
Zamienił trasy, pomylił ślad,
Zasypał trop.

A teraz tylko popiół, rdza i kurz.
Stoisz tu, patrzysz - wierzysz w cud!
A dla mnie miłość smakuje jak popiół!
Powiedz, co mogę Ci dać?
Teraz, co mogę Ci dać?

Jeśli Jej dotyk niszczył ziemię.
W Jej oczach rodził się świat.
Od lat Jej obraz wkładał się w Ciebie,
Jak drzewo w przyjazną aleję!

A teraz tylko popiół, rdza i kurz.
Stoisz tu, patrzysz - wierzysz w cud!
A dla mnie miłość smakuje jak popiół!
Powiedz, co mogę Ci dać?
Teraz, co mogę Ci dać?

Jeśli Jej dotyk niszczył ziemię.
W Jej oczach rodził się świat.
Od lat Jej obraz wkładał się w Ciebie,
Jak drzewo w przyjazną aleję!

Od lat Jej dotyk wkładał się w Ciebie,
Jak drzewo w przyjazną aleej!