Manitou - Wiersze staroświeckie

Wiersze staroświeckie co wzruszają teraz
Z rymami jak należy z przecinkiem i kropką
Z dworem co znikł nagle cicho i na zawsze
A wiadomo cisza większa niż milczenie
I pamięć już posłuszna gdy przeszłość przychodzi
Z babcią co na werandzie cerowała dziurę
Bez nożyczek zębami przegryzając nitkę
Tuż przy koszu na grzyby by się nie sparzyły
Z wojem co się gazetą niepotrzebnie zajął
Więc pomagał mu diabeł ale kopnął anioł
Ze smutkiem przemijania jagód jarzyn jeżyn
Gdyby śmierci nie było nikt z nas już by nie żył
Przemijamy jak wszystko by w ten sposób przetrwać
Uczucia bez łapówek i rąbanka grzechów
Wielka miłość co zawsze wydaje się łatwa
I wie już tak od razu że nie wie co będzie
Choć za młodu drży serce a na starość noga
Wszystko co najcenniejsze spaliło się w piekle
Wiersze staroświeckie niemodne naiwne
Ten sam baran co wtedy
Ale szczęście inne