Marco Carta - Dentro Ad Ogni Brivido

Dzień dobry, moja panienko,
czy mogę zaoferować kawę?
Jeżdżę od samego rana,
szukając Pani.

Widzę błękit morza
w Pani oczach, takich niebieskich.
To symptomy wielkiej miłości.
Chciałbym do Pani mówić po imieniu.

Chciałbym kazać ci marzyć,
wziąć cię na tańce,
przytulić cię do utraty tchu,
zatracić się w każdej twojej cząstce.

W każdym drżeniu
jest czar nieśmiałości,
spotkanie dwóch rąk, które się muskają,
alchemia, która zwyczajnie każe ci poczuć się moją
tak jak chciałbym.
I czuję się głupio
w szaleństwie chwili.
Wyobrażam sobie to wszystko,
a tymczasem ty pozostajesz tam,
siedzisz sobie i pijesz swoją kawę
beze mnie,
beze mnie.

Dzień dobry, moja panienko,
czy mogę Pani zaoferować kawę?
Podróżuję przez całe życie
w poszukiwaniu Pani.

Jest bezkres morza
w jej oczach tak błękitnych,
jest z pewnością już miłość,
a ja...
chciałbym być z nią na ty

Mógłbym stać i patrzyć
godzinami cię pożądać,
całować cię tak do utraty tchu,
zatracić się w każdym twoim szczególe.

W każdym drżeniu
jest czar nieśmiałości,
spotkanie dwóch rąk, które się muskają,
alchemia, która zwyczajnie każe ci poczuć się moją
tak jak chciałbym.
I czuję się głupio
w szaleństwie chwili.
Wyobrażam sobie to wszystko,
a tymczasem ty pozostajesz tam,
siedzisz sobie i pijesz swoją kawę,
beze mnie.

W każdym drżeniu
jest czar nieśmiałości,
spotkanie dwóch rąk, które się muskają,
alchemia, która zwyczajnie każe ci poczuć się moją,
tak jak chciałbym.
I czuję się głupio
w szaleństwie chwili.
Wyobrażam sobie to wszystko,
a tymczasem ty pozostajesz tam,
siedzisz sobie i pijesz swoją kawę,
beze mnie.

Beze mnie
Beze mnie