Michał Łanuszka - Nadszedł Kres

I jest picie i jest biba
I kapela się wyżywa
Jasio wędrowniczek plecie już jak z nut
Jedna taka słodka pani
To dziś mój współczucia anioł
Co świat wciera mimochodem w skórę ud
Każdy jeden w sztok zalany
Lampi jej się na kolana
Skrzypek szyje solo że aż bierze dreszcz
Zrzucają laski bluzki już
Facetom w tańcu skacze puls
I każdy z każdym idzie w tango
Płacą słono gdy balangi
Nadszedł kres

My w romantyzm mamy wiarę
A tu wina chrzczą nam siarą
I duch święty rzuca mięsem tu na głos
Księżyc gołym tyłkiem świeci
Wonią lata się podniecił
I tak bardzo pragnie ulżyć sobie w noc
Choć grunt chwieje się pod nami
My wężykiem się wspinamy
Gdzie nam dzwony dzwonią aż na szczyty wież
I klnę się że to było tak
Westchnienie okrzyk wargi smak
Miłości wrota ustąpiły
Wiele więcej już nie było
Nadszedł kres

Za piękno cię kochałem
Co nie znaczy że zgłupiałem
Też kochałaś własne piękno przecież wiem
I kochałem cię za ciało
Coś mi z nieba objawiało
Że się ciałem stałaś
Że twojego ciała chcę

Kochałem cię sakramentalnie
I kocham dziś gdy został dla mnie
Żal zgorzkniały i zleżały też

I wicher zmian zrujnował nas
Mam gdzieś co mi przyniesie czas
To brzmi jak wolność ale cuchnie grobem
Tak po prawdzie ma coś z obu
Nadszedł kres

I wicher zmian zrujnował nas
Ruiny zgłuszył seksu chwast
To brzmi jak wolność ale cuchnie grobem
Tak po prawdzie ma coś z obu
Nadszedł kres

Znów bujamy się przy wódzie
Ale nudy w tej tancbudzie
Jak w burdelu w wielki piątek – nie ma nic
Ona znowu w tej sukience
Przecież opadają ręce
Stara baba a ubrała się jak bicz
Więc piję dziś pod tę prawdę złą
Co małolaty nie wierzą w nią
Choć też ich to dopadnie tak już jest
Aż wreszcie szał ogarnia bar
Już do Jezusa przepija czart
Lecz ktoś ma dość i to piekło nasze
Oślepiającym światłem gasi
Nadszedł kres