Mirosław Czyżykiewicz - Konie Narowiste

Autor Włodzimierz Wysocki, tłum. Roman Kołakowski

Nad urwiskiem nad przepaścią śnieżną zamieć przeganiając,
Na złamanie karku gnam, nahajką konie poganiając.
Już brakuje mi powietrza, wiatr i mgłę łapczywie piję
I z zachwytem dzikim wołam: nie przeżyję, nie przeżyję...

Trochę wolniej, wolniej konie, dokąd rwiecie cwałem?
Co tam wam czarne wodze i bat?
Takie mam konie narowiste jakie sam wybrałem.
Życia mi trochę żal, pieśni żal, co za świat.

Koniom woda i sól.
Pieśniom miłość i ból.
Ile czasu los da,
Może dzień, może dwa...

Mogę zginąć, wicher zmiecie mnie z otwartej życia dłoni,
Kiedy sanie mnie poniosą mroźnym świtem wśród śnieżycy.
Każde kopyt uderzenie oszalałych w biegu koni
Jednak zbliża mnie do celu, do ostatniej już granicy...

Ja zdążyłem, bo do Boga każdy kiedyś zdąży w gości.
Czemu chór anielski ochrypł, czy z zazdrości czy z miłości?
Czy to dzwonek ciągle dzwoni aż zanosi się od łkania,
Czy to ja daremnie wołam, własny los ścigając w saniach...