Misanthropist - Solace

Czas ucieka bezlitośnie każdego dnia.
Zdradzili mnie, Ci w których pokładałem nadzieje.
(Najciężej jest się z czymś pożegnać.)
"Co raz odejdzie, przyjdzie z powrotem." Powtarzałem samemu sobie, lecz ból wciąż narastał.

Tak wiele lat trzeba czekać by coś przeminęło.
Czy normalne życie u boku samotności jest możliwe ?
Nawet gdy nie widzisz już nadziei,
Nie poddawaj się, wyrwij się z sideł ciemności.
Do świata, którego tak sobie życzyłeś.

Trudno jest mieć jakiekolwiek nadzieje, będąc odizolowanym w ciemnym rogu. (Co mam począć ?)
Odkręciwszy kran, zamiast wody płynie frustracja.
Byłem więźniem cynicznych myśli.
Nasze umysły są kruche.
Nie przemawiał do mnie żaden rodzaj słów,
Bylem zbyt głuchy by usłyszeć ich sens.

Lecz i ten czas nadszedł, kiedy muszę stawić sobie czoła.
Uległem samo nienawiści.
Pod koniec awersji, stałem się wszystkiemu obojętny.
Pod upadek dla każdego wygląda inaczej.
Narastało we mnie poczucie rozpoznania przez świadka.
Tak więc, zamykam oczy po to by uciec od tamtych wydarzeń.

Zostałem zagoniony w kozi róg.
Tamtego razu, miałem związane ręce.
Wierzcie lub nie, czas leczy rany.
Prędzej czy później, wszystko znajduje swój kres.

Musisz zostać zapomniany,
By ktoś pamiętał.
Zaznać rozpaczy,
By poznać smak zwycięstwa.
Musisz zapomnieć,
Zamknij oczy i wsłuchaj się uważnie.
Cóż za 'czystość'.

Chciałbym ażeby świat dookoła mógł po prostu zniknąć.
Miałbym wtedy łatwiejsze życie.
Gdy czas nadejdzie, zacznę błagać o litość.
Te obrazy nieustannie pojawiają się w mej głowie.
Lecz, ja starałem się nie roztrząsać przeszłości.
Głosy w mym umyśle nigdy nie zaprzestały swych działań.

Napisałem tą piosenkę w poszukiwaniu pocieszenia.
Mogła być to zwykła strata czasu.
Lecz, zauważyłem pewną rzecz.
W obecnych czasach, wszyscy wyglądają mi się identyczni.
Żyłem dla samego siebie.
Tam gdzie światło, będzie i cień.
To właśnie przypomniało mi dlaczego tu jestem.
Poczucie winy straciło na sile.
Więc, nie wahaj się ani chwili dłużej.

Zastanawiam się, co się ze mną stanie pod koniec tego snu ?
Dotychczas żyłem zaślepiony fałszywością owej melancholii.
A teraz, pozostało mi doszukać się a choćby najmniejszego promyka nadziei.
By wydostać się poza ściany owego muru.
Chcąc dostać się do Ciebie.

Tak wiele lat trzeba czekać by coś przeminęło.
Czy normalne życie u boku samotności jest możliwe ?
Nawet gdy nie widzisz już nadziei,
Nie poddawaj się, wyrwij się z sideł ciemności.
Do świata, którego tak sobie życzyłeś.