Najbolji Hrvatski Tamburasi - Zlatni Dukati - Andrija Čordaš

Andrija Čordaš, sierota z drugiej wojny,
niewysoki i jasnooki,
stada świń, ognisko dymi,
moczary nad Sawą i głębia
wielkiego nieba Slavonii,
miał dwa psy, dwóch przyjaciół -
to nie było "pan i sługa",
to była przyjaźń szczera.

Mówią ludzie, że kiedy był młody,
pokochał piękną Slavę,
lecz ją przedwcześnie choroba zabrała,
niczym wilk samotnik krył smutek,
nie płakał, nie pił po karczmach,
tylko on wie, jak odnalazł spokój,
gdyby go pytali, czemu żyje tak,
czemu nie gromadzi majątku,
on by rzekł:
niech się bogaci ten, kto o tym śni.

Ref.
Bo nie ten szczęśliwy, kto pełno ma wszystkiego,
szczęśliwy jest ten, kto niewiele potrzebuje,
nie da się szczęścia za złoto kupić,
wszystkie dobra świata nic nie są warte,
biedny jest ten, kogo diabeł zwiedzie
i całe życie tylko dukaty na stertę gromadzi,
na nic mu to wszystko,
gdy w duszy spokoju nie ma.

Sennym, błękitnym wiejskim świtem
grała fujarka na szerokiej ulicy,
i jego piosenka ulicę budziła,
i wszyscy gospodarze tylko jego chcieli -
u niego świnie więcej jadły,
któż wie czemu, może i im dobroć potrzebna?
A wiedział przecież, bydlę to bydlę,
wśród cierni je, w błocie śpi,
ale nigdy się nie uświni tak, jak człowiek.

Żył sobie Andra na własną rękę,
po wsi gadali różne rzeczy,
ludzie jak ludzie, ludziom zawsze coś przeszkadza,
a on tylko żył tak, jak chciał,
i z tego małego był zadowolony,
żartował ze smutku, żartował ze szczęścia,
życie to droga i wędruj, gdzie chcesz,
ale na próżno chwytasz, na próżno gromadzisz,
skoro tam na górę nic z tego zabrać nie możesz.

Ref.
Bo nie ten szczęśliwy, kto pełno ma wszystkiego,
szczęśliwy jest ten, kto niewiele potrzebuje,
nie da się szczęścia za złoto kupić,
wszystkie dobra świata nic nie są warte,
biedny jest ten, kogo diabeł zwiedzie
i całe życie tylko dukaty na stertę gromadzi,
na nic mu to wszystko,
gdy w duszy spokoju nie ma.

Płynęły lata, zawsze tak bywa,
i on też powoli się starzał,
i coraz rzadziej słychać było fujarkę wczesnym rankiem,
przeszło dobre, przeszło i złe,
starych uliczek już nie stało,
nadszedł jakiś czas - jemu obcy.
Nie stało bydła, nie stało gospodarzy,
nie stało lasów - i szałasów,
a wraz z nimi nie stało i ostatniego Čordaša.

Umarł Andra tak po cichu,
jak umierają tacy ludzie,
bez łez potoków i smutnych wierszy,
kapłan powiedział ze dwa-trzy słowa,
pokój jego duszy, a był większy,
niż by człowiek na pierwszy rzut oka rzekł...
Tylko Sawa na chwilę stanęła,
tylko wierzba spuściła gałęzie,
ludzie przysięgają, że psy płakały...

Ref.
Bo nie ten szczęśliwy, kto pełno ma wszystkiego,
szczęśliwy jest ten, kto niewiele potrzebuje,
nie da się szczęścia za złoto kupić,
wszystkie dobra świata nic nie są warte,
biedny jest ten, kogo diabeł zwiedzie
i całe życie tylko dukaty na stertę gromadzi,
na nic mu to wszystko,
gdy w duszy spokoju nie ma.