Nixon - Wyrocznia

To nie kamienne ściany ani okrąg w kształcie studni
Nie ma tam magicznej aury jednak coś mi w głowie dudni
Nie ma konkretnego miejsca na wyrocznię tą
Wiem dlaczego to coś wciąż wyrocznią zwą
Dużo jest wyjaśnień każdy patrzy z innej strony
Jeden łapie to dosłownie drugi w sensie metafory
Nie zależnie od pory zawsze tak samo to mam
Ja mam fakty w swojej głowie a nie w pustych dłoniach
Co się stanie w przyszłości moge tylko to przypuszczać
Czujny w każdej chwili pewnie refleks jak ........
Może brak pewności siebie to jak ogień z lodem
Złamiesz bramkę wszystkiego co jest tu pewnie powodem
Może nawet tak lepiej nie wiem co będzie potem
Ale mam swój wyrobiony stały liryczny totem
Wyrocznia się zmienia jak w kalejdoskopie
Jeśli więcej chcesz wiedzieć myślą sklej to chłopie
...
Ja pragnę czytać prawdę z błękitu twoich oczu
By zawsze widzieć ślady uczuć i uśmiech losu
Tu gdzie linie papilarne mówią tyle co rozum o nas
Dusze martwe są chociaż to tylko pozór
Co dzień mijamy się nie zamieniając ani słowa
Nad nami płynie dzień każdy tak samo jak automat
A tylko tlen dzieli mnie i ciebie w mieście Boga
Myśli rzucają cień jak liście z drzew listopad
Patrze na niebo chmury mi tu zasłaniają księżyc
Takie trace bo kiedy kryje się na końcu tężyc
Czuje niemoc otoczoną mgłą wiecznych pretensji
Uciekam w te noc tam gdzie poniosą mnie konwersy
Przed siebie nim słońce zacznie gonić złe sny
Sam już nie wiem jesteś wyrocznią ty czy ten syf
To nie ważne dziś mimo że tyle pytań jednak
Znajdziecie odpowiedzi na nie nie jak Pytia w Delfach