Onoken - Hikari Furu Nara

"Gdybyśmy mogli latać, to gdzie byś chciał polecieć?"
Wtedy to marzenie wywoływało na naszych twarzach uśmiech.
Zamknij powoli oczy i czule o tym wspomnij.

Za zamkniętymi drzwiami znajdują się dwa białe piętra.
Błyszcząca, oślepiająca sceneria powoli zanikała w świetle,
niszcząc i susząc na proch nasze wspomnienia.

"Popatrz, światło nie zatopiło wszystkiego", mruknął, jakby oddźwiękiem, powtarzając.
Chciałam się wtedy upewnić czy naprawdę dalej tam jest.

Olśniewający dzień w kawałkach, spomiędzy których wyciekały nasze wspomnienia.
Chwyciłam za twój chudy palec.
"Może i ślady nie znikną, ale spróbuję je znowu złożyć do całości."

Cicho się sama śmiałam.

Gdzieś przemknie nasz cień, gdy kręcimy głowami,
czasami przepuszczając światło,
które oddala od nas wspomnienia.

O poranku, kiedy nikt mi nie mówił "jeszcze nie możesz chodzić",
właśnie te słowa zabrzmiały mi w uszach, zaraz po otworzeniu drzwi.

Obejmujesz światło, które znajduje się wysoko,
a wiatr wieje w plecy, popychając cię do przodu.

Fragmentaryczne, olśniewające dni, niezliczone ilości wzniesień,
w końcu pękasz od nadmiaru wspomnień.
Chociaż to była tylko sztuczka na chwilowe przypomnienie, to obrazy były tak żywe, że już nigdy nie zapomnisz.

Nawet jeśli niebo tamtego dnia zanikło w tym świetle,
to dzisiaj dalej możemy się śmiać, bo je pamiętamy.