Opeth - A fair judgement

Mimo swej głębi, sen opuszcza progi mego umysłu.
O, zachodzie słońca, cóż ja uczyniłem...?
Jak najbardziej zbliżyłem się do tego, czego potrzebowałem najbardziej,
Aż nie zostało tu już nic.

Przeciąłem więzy i zdarłem z siebie przebranie,
Zostałem w tyle, sam w siebie zaplątany.
Straciwszy kontrolę, wyszedłem poza kompetencje mojej roli.
Niech i tak będzie...

Ofiara w postaci mojej duszy od zawsze była mi przeznaczona.
Jako że zapomniałem o twojej radzie, zgubiłem swoją ścieżkę w czasie.
Czekam z niepokojem na ulewy dymu.
I na sprawiedliwy osąd, na który zasłużyłem.