Pest - Lífit es dauðafærð

Wieczór ukazuje się wiecznie ciemny, czas w zmierzchu sztywnieje,
chociaż w zimnej mgle dniach niechętnych znikam, zakopany w proch, jestem wieczny.
Lecz gwiazdy budzącego się księżyca
rzucają nędzę z powrotem w moje martwe oczy.

Urodziłem się w cieniach, samotnie w każdą noc,
zostałem zatrzaśnięty martwy w popiele życia i jego żarze.
Byłem przyozdobiony niechęcią, skazany na cierpienie,
narodzony w swoim własnym grobie, by nigdy nie wznieść się ponownie.

Zwodnicze widoki z zaświatów i zmęczonych umysłów,
twory odrażające, żar i niewiedza,
spotykają się z drwiną, gnijącymi zwłokami,
gdy znów zapadam się w czarnej tonacji, powracając do umarłych.

Jestem ukrytą śmiercią, która wciąż płonie i się karmi,
jestem płomieniem w błękicie, zaginionym zimnym tchnieniem.
Jestem tym, co w ciemności zapomniano, twojej świetlistej drodze drogocenny,
jestem w wiecznym śnie, lecz nie mogę pojąć twojego świata marzeń.

Pewnego dnia,
kiedy słońce w twoim świecie zasiądzie,
a księżyc wzrośnie nad mymi pustkowiemi,
zakończę tę podróż śmierci,
tę podróż, którą nazywasz życiem.

Trwam poza tym, co nazywasz światem,
trwam poza twoim czasem i przestrzenią,
trwam w rzeczywistości, która dla ciebie jest daleka,
trwam bez końca i bez emocji w pustce.

Lecz kiedy na grób...

lodowaty, zimny deszcz z czarnych niebios spadnie,
kiedy zimny wiatr owionie moją bladą twarz,
a woda w bezgranicznym bólu popłynie,
gdy stare ognie przestaną płonąć, a drzewa przestaną rosnąć,
wtedy opuszczę ten świat i zatonę w swojej głębinie.

Wszystko, co nie jest podobne do człowieka, jest dla mnie pociechą,
wszystko, co nie żyje, daje mi spokój.
Wierzę w nienawiść i czarne serce,
wierzę w zło, ciemność i śmierć.

Życie jest podróżą ku śmierci.