PhemieC - Nobodies

Czy pamiętasz bycie nikim, odkrywanie, że nicość nie jest taka zła
Kiedy dzielona przez dwójkę, obu zgubionych i od dawna cierpiących, chowających się w przerażającej krainie

I czy pamiętasz ten gniew, a jednocześnie tak wiele miłości, i ,,po co?" się zastanawiałeś
A teraz nie ma zastanawiania się, te złe nerwowe mamrotanie, nie pozostało ani trochę czaru

Ale ja pamiętam kładzenie się na odwrotnie wygięte skrzydło i zdawanie sobie sprawy, że twój dotyk nie parzy
Kiedy wszystko było niewłaściwe, popełniłem tyle błędów, a ty pomogłeś mi je popełnić, ale z obecnością i cierpliwością

Wszystkie te złe, okropne, dzikie, niesamowicie dziecinne decyzje

Biorę oddech i wiem, że muszę odwrócić ostatnią stronę,
ale czy nasza historia jest naprawdę już skończona? Chyba nadal się boję

Ale czy pamiętasz po prostu bycie szczerym, krótkie jasne chwile spokoju pomiędzy drzewami
Teraz muszę się tyle napracować, żeby z tobą być, powiedziałbym, że za tobą tęsknię, ale po to musiałbyś odejść

Ale ja pamiętam, że kiedyś wieczność zdawała się być za krótka, ale nie na tyle długa, żebym się zdecydował
Pomyślałbym, że wieczność w końcu uczyniłaby mnie mądrym, na tyle, żebym mógł wybrać swoją stronę, nie tylko ociągać się, niezdecydowany
Czemu czuję, że się zmieniłem, kiedy oboje pozostaliśmy tacy sami, tak jakby było tu jeszcze coś innego, jakiś ból zbyt wielki, żeby go określić
Kiedy wszystko jest nieskończone, a ty nadal masz dziewiętnaście lat, i nigdy nie jesteś do końca wadliwy, ale nadal udajesz

Pragnąc tego desperackiego ,,nie zapomnij o mnie/czy jeszcze mnie kochasz?" finału

Ale nie ma żadnego końca. Nie ma nikogo. Tylko dwójka nieudaczników.