Pięć Dwa Dębiec - Zbyt dużo

Zbyt dużo myśli, analiz zapalić,
by ogień oczyścił rany rozdrapane całe.
Zbyt dużo słów już wypowiedzianych,
by dym je przyćmił i zostały zapomniane.
Zbyt dużo złości w wódce wykompane i na pamięć
znam te sceny zawiści nawzajem wylanej.
Zbyt dużo sie stało, aby iść tak dalej,
ale ciągle za mało, by nie było czasu na zmianę.
To zbyt dużo wiem, lecz zbyt mało jako całość,
by burzyć sens tego, co z nas pozostało.
Bądź dla mnie dobra to wystarczy,
ja tez chce taki być i wybaczyć by żyć
i nie patrzeć na nic, co nie zawsze chce być jak wymarzysz.
To ludzkie sie sparzyć i trudno jest sprawić,
by sie tym wzmocnić i nie zabić
wyciągając wnioski z porażek tych cudzych i tych własnych.
Coś pękło - zlepię to twoja i swoja ręką.
Mam pewność, że wszystko inne to wszystko jedno,
a względność to dla nas zapomniana przeszłość,
ze tętno twoje i moje ma wspólną prędkość,
a wewnątrz wciąż ogrzewa nas to samo ciepło,
bo większość w nas to samo dobro i piękno.
Zostawiam betonowy świat, zatapiam się w miękkość...

Ja nie chcę dalej iść samemu
i żyć bez celu jak wielu,
drzeć w złości nie winne kartki papieru,
wybaczyć, zapomnieć to wszystko więcej nie mów.

Zbyt dużo szans na naprawę tego, co zepsute w gniewie,
by brnąć dalej w złość i żyć w żalu bez ciebie.
Choć męska łza śmieszy, a kobieca uchodzi płazem
to obie nie zmienią nic za żadnym razem.
Zbyt dużo już płaczu zmytego z podłogi,
za wiele ciętych słów rzucanych po to, by dobić,
w ataku, w ripoście, by trafić w zimną pościel.
Zbyt dużo miłości, by osobno żyło się prościej.
Ja wiem, znika stres, wtedy znów jesteśmy piękni..
Moja dłoń, twoja podniesiona nad udręki.
Zbyt mało chwil ulotnych zostaje w pamięci,
by wierzyć w cud, że wystarczają tylko chęci.
Nie chcę już kłótni, już wystarczy,
zbyt dużo namiętności jest w nas, by dalej ze sobą walczyć.
Te bzdury codzienne nie są ważne tu.
Zbyt dużo egoizmu w nas, by dzielić wszystko na pół.
Zbyt dużo głupstw stawianych ponad to, co łączy,
wystarczy tylko objąć się, by wreszcie z tym skończyć.
Stopię ten lód ! Stopię ciepłem mych ust,
by czuć, że my dwoje mamy jeden puls !

Ja nie chcę dalej iść samemu
i żyć bez celu jak wielu,
drzeć w złości nie winne kartki papieru,
wybaczyć, zapomnieć to wszystko więcej nie mów.