Pozytywka - Opowieść Września

Im zdawało się, że świt
wdziera się przez okna
ku nowym dniom ten mrok
czoła chciał uchylić

ostatnim chwilom życia
dać zakwitnąć wrzosom
słońca promieniami
korony drzew ozłocić

ta niespokojna słota
łamie liche brzozy
składa je na krzyże
pojedynczych mogił

trawy zieleń zmywa
jak zmierzchu życia rosa
czerwona jak karmazyn
krwią lasu poplamiona

gdy ziemię chłodził deszcz
krwią pięknego Orła
skały były świadkiem
żniw śmierci dookoła

jak popłakane wierzby
żałowały dębów
ołowiem powalonych
na popioły ziemi

uschnięte lasy kryły
poranionych ludzi
na polu krwawej walki
na gościńcach trwogi

one pamiętają
najlepiej z pośród wszystkich
kto ceną swego życia
życie chciał ochronić.

a wrzesień wciąż niesie swą opowieść
o młodym życiu rozlanym wprost
na ziemię pod stopy śmierci
a on wciąż próbuje nam przypomnieć
jak jego piękno krwią zbrukano
krwią poległych, krwią ofiary.