Przemysław Gintrowski - Judyta

Już dopełniła się ostatnia z życia uczt
Oto zgładzonyś jest Holofernesie
Służebna za mną w ślad z obozu waszych wojsk
Aż do Betuli bram twą głowę niesie
Przedarłam się przez lęk przez nocy gęstą sieć
Niedługo wstanie świt i czuję jeszcze uścisków twoich brud
Lecz gra radosny rytm w piersiach
Na które chłód kładzie się dreszczem

O jakże piękna wtedy byłam
Gdy dziki wzrok twój po mnie błądził
I jak wspaniale roznieciłam
Płomienie twej pijanej żądzy
Jak tęsknie chwili tej czekałam
Gdy legniesz winem upojony
I jak cudownie stal błyszczała
Ponad twym karkiem obnażonym

Tyś głupcze wierzył w to, że szczery jest mój hołd
Gdy padłam ci do stóp Asyryjczyku
A ja modliłam się, by nie zadrżała dłoń
By mi Zastępów Pan miecz zemsty wykuł
A pamięć trawił wciąż umierających krzyk
I głodnych dzieci płacz nad moim miastem
Lecz uśmiech szczelnie krył mych uczuć całych mrok
By ci zesłała śmierć ręka niewiasty

Jak łatwo cię mocarzu zmylił
Ten kto z pokłonem kornym idzie
Bo im kto niżej głowę chylił
Tym bardziej będzie nienawidzić
Nienawiść w piękny kształt wyrosła
Chciałeś w namiocie swoim gościć
Lecz od tych, którym przemoc niosłeś
Ty nie spodziewaj się miłości

Już dopełniła się ostatnia z życia uczt
Oto zgładzonyś jest Holofernesie
Służebna za mną w ślad z obozu waszych wojsk
Aż do Betuli bram twą głowę niesie