Qftry - Żonkile

Gdy jak cień snuje się ulicami
Przez park, w dół rzeki gdzie port
Słychać gwar kobiet, które żegnają
Jak kiedyś ty mnie w tamten dzień

Ich twarze pełne trosk i nadziei
Że wrócisz gdy skończy się rejs
Poczuć że jesteś znów, słony smak twoich ust
Lecz twój statek już znika we mgle

Wciąż pamiętam ten dzień, tamten ranek
Twą postać na brzegu, ten żal
Oczy mokre od łez, gdy tak stoisz we mgle
Nigdy więcej nie ujrzałem cię

Tamtej wiosny, gdy kwitły żonkile
Gdy kolorem i wonią odurzyły nas
I ten czar pierwszych słów, wyszeptanych
Ciche "Kocham" i wiersz z twoich ust

Byłaś moim marzeniem, mą wiarą
Gdy w słońcu widziałem twą twarz
Nocą księżyca blask, szeptał do ucha nam
Że sny nasze lecą do gwiazd

Wciąż pamiętam ten dzień, tamten ranek
Twą postać na brzegu, ten żal
Oczy mokre od łez, gdy tak stoisz we mgle
Nigdy więcej nie ujrzałem cię

Tak daleko od siebie, lecz blisko
Każdej nocy, przez wiatr i przez fale
Byłem ptakiem co mknie, białym żaglem
Upadłym aniołem w twym śnie

Może kiedyś zrozumiem dlaczego
Może kiedyś znów słońce zaświeci nam

Wciąż pamiętam ten dzień, tamten ranek
Twą postać na brzegu, ten żal
Oczy mokre od łez, gdy tak stoisz we mgle
Nigdy więcej nie ujrzałem cię