Renato Zero - Anima Grande

Szorstkie przebudzenie w rzeczywistości
w styczniowym zimnie ja również umierałem
ta pieszczota mej duszy...to był Bóg...
koniec gier niemożliwych
życie poprawionymi dniami
te widoczne rany teraz palą do żywego!
ja który wybieram modlitwę
bardziej ode mnie prawdziwą i dumną
szaleństwa w pogoni za karierą
mogłem siedzieć obok ciebie...więcej
dojrzewanie wydaje się cudem
bycie bardziej świadomym
ileż odwagi dałeś mówiąc mi nie...
gwiazdy nade mną moją kurtyną
majaczeniem kłamstwem
nieobecna miłość w kalendarzu podczas gdy zło zabierało cię z sobą...
ojcze
tylko kilka słów
lecz muzyka którą usłyszysz
przypomina ciebie wiesz o tym, to jaki jesteś
żywa i pełna blasku...
wiara
podejdz nadal jestem spragniony
jej oczu jej radości...
i całe szczęście że śnię
mogę cię spotkać w ten sposób
bo to ciebie potrzebuję...
serce diamentowe: moje życie!
zbyt wiele emocji których brakuje
zbyt wiele okazji stonowanych
nieme dialogi które zabiją bez litości
ty w drzwiach swoich tysiąc lat temu
gotowy by zebrać me skorupy
pocieszyć mnie...jesteś jedyny tato...
ja jestem tu a świat jest na zewnątrz
jestem ci go winny jestem tu
idę bredząc o gorzkich miłościach
cierpieniach i brakach...o tych co zostają i odchodzą...
ojcze
tak bardzo odległy
jakiegoż dziwnego masz syna
przypomina ciebie wiesz o tym...
bo jesteś
wielką duszą...
wielką
by zadziwić ludzi
zatrutych i zazdrosnych jak nigdy...
jeśli mieć będą kolorowe dziecko
walczyć z nim będą
by ukryć jego myśli
chleb i powierzchowność
o świcie moich wspomnień
jesteś przy moim boku...jesteś!
więcej niepewności i błędów
mam nadzieję że mi wybaczysz...
był styczeń przy tym pożegnaniu
sukces nie był moim przeznaczeniem
mało płacących i oklaski...tylko te twoje!