Wicijowski - Nad Błękitny Ocean

Ukryję Cię w swoich ciepłych ramionach,
Zobaczysz gwiazdy, co spadają na ziemię bez słowa.
Niebo jest proste, choć pełne tajemnic,
Tak jak ty, gdy błądzisz w swych snach.

Czekam na ciebie wśród cieni poranka,
Gdzie liście szepczą zagadki o świecie.
Czuję twój oddech jak cichą melodię,
Która przypomina mi, że jesteśmy tutaj tylko przez krótki czas.

Zabiorę cię nad błękitny ocean,
Gdzie fale szumią słodko, a słońce grzeje mocno.
Tam zbudujemy domek z piasku i marzeń,
I nikt nikt nigdy nie odnajdzie nas.

Wiem, że to wszystko ma swoją cenę,
Chociaż tak łatwo jest stracić to z oczu.
Światło migocze, a my wciąż idziemy,
Z ciężarem słów, co nie zawsze nas niosą.

W szeptach ukryte są tajemne drogi,
Tam, gdzie wspomnienia łagodnieją z czasem.
I choćbyśmy chcieli schwytać ten moment,
On już wymyka się, stając się ciszą jak wiatr.

Zabiorę cię nad błękitny ocean,
Gdzie fale szumią słodko, a słońce grzeje mocno.
Tam zbudujemy domek z piasku i marzeń,
I nikt nikt nigdy nie odnajdzie nas.

Zabiorę cię nad błękitny ocean,
Gdzie fale szumią słodko, a słońce grzeje mocno.
Tam zbudujemy domek z piasku i marzeń,
I nikt nikt nigdy nie odnajdzie nas.

Widzisz, jak chmury zbierają deszcz w kieszeniach,
Nie spieszą się, bo wiedzą, że wszystko ma swój czas.
Tak samo i my, zanurzeni w czekaniu,
Łapiemy chwile, które są zbyt ulotne, by je zatrzymać.

A potem, w ciszy, rozkładamy dni na kawałki,
Szukając w nich sensu, choć go tam nie ma.
Niebo wie więcej niż my o przemijaniu,
Niedokończone rozmowy wciąż krążą wokół nas.

Zabiorę cię nad błękitny ocean,
Gdzie fale szumią słodko, a słońce grzeje mocno.
Tam zbudujemy domek z piasku i marzeń,
I nikt nigdy nie odnajdzie nas.

Zabiorę cię nad błękitny ocean,
Gdzie fale szumią słodko, a słońce grzeje mocno.
Tam zbudujemy domek z piasku i marzeń,
I nikt nikt nigdy nie odnajdzie nas.