Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Renato Zero
Popularne teksty
Renato Zero - Nei Giardini Che Nessuno Sa
Nei Giardini Che Nessuno Sa
Tekst dodał(a): janumir
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): Riccardo
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): janumir
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
Senti quella pelle ruvida.
Un gran freddo dentro l'anima,
fa fatica anche una lacrima a scendere giù.
Troppe attese dietro l'angolo,
gioie che non ti appartengono.
Questo tempo inconciliabile gioca contro te.
Ecco come si finisce poi,
inchiodati a una finestra noi,
spettatori malinconici,
di felicità impossibili
Tanti viaggi rimandati e già,
valigie vuote da un'eternità
Quel dolore che non sai cos'è,
solo lui non ti abbandonerà mai, oh mai!
E' un rifugio quel malessere,
troppa fretta in quel tuo crescere.
Non si fanno più miracoli,
adesso non più.
Non dar retta a quelle bambole.
Non toccare quelle pillole.
Quella suora ha un bel carattere,
ci sa fare con le anime.
Ti darei gli occhi miei,
per vedere ciò che non vedi.
L'energia, l'allegria,
per strapparti ancora sorrisi.
Dirti si, sempre si,
e riuscire a farti volare,
dove vuoi, dove sai,
senza più quei pesi sul cuore.
Nasconderti le nuvole,
quell'inverno che ti fa male.
Curarti le ferite e poi,
qualche dente in più per mangiare.
E poi vederti ridere,
e poi vederti correre ancora.
Dimentica, c'è chi dimentica
Distrattamente un fiore una domenica
E poi silenzi. E poi silenzi.
Nei giardini che nessuno sa
Si respira l'inutilità.
C'è rispetto grande pulizia,
è quasi follia.
Non sai come è bello stringerti,
ritrovarsi qui a difenderti,
e vestirti e pettinarti si.
E sussurrarti non arrenderti
nei giardini che nessuno sa,
quanta vita si trascina qua,
solo acciacchi, piccole anemie.
Siamo niente senza fantasie.
Sorreggili, aiutali,
ti prego non lasciarli cadere.
Esili, fragili,
non negargli un po' del tuo amore.
Stelle che ora tacciono,
ma daranno un segno a quel cielo.
Gli uomini non brillano
Se non sono stelle anche loro.
Mani che ora tremano,
perché il vento soffia più forte
non lasciarli adesso no.
Che non li sorprenda la morte.
Siamo noi gli inabili,
che pure avendo a volte non diamo.
Dimentica, c'è chi dimentica,
distrattamente un fiore una domenica
e poi silenzi. E poi silenzi
Un gran freddo dentro l'anima,
fa fatica anche una lacrima a scendere giù.
Troppe attese dietro l'angolo,
gioie che non ti appartengono.
Questo tempo inconciliabile gioca contro te.
Ecco come si finisce poi,
inchiodati a una finestra noi,
spettatori malinconici,
di felicità impossibili
Tanti viaggi rimandati e già,
valigie vuote da un'eternità
Quel dolore che non sai cos'è,
solo lui non ti abbandonerà mai, oh mai!
E' un rifugio quel malessere,
troppa fretta in quel tuo crescere.
Non si fanno più miracoli,
adesso non più.
Non dar retta a quelle bambole.
Non toccare quelle pillole.
Quella suora ha un bel carattere,
ci sa fare con le anime.
Ti darei gli occhi miei,
per vedere ciò che non vedi.
L'energia, l'allegria,
per strapparti ancora sorrisi.
Dirti si, sempre si,
e riuscire a farti volare,
dove vuoi, dove sai,
senza più quei pesi sul cuore.
Nasconderti le nuvole,
quell'inverno che ti fa male.
Curarti le ferite e poi,
qualche dente in più per mangiare.
E poi vederti ridere,
e poi vederti correre ancora.
Dimentica, c'è chi dimentica
Distrattamente un fiore una domenica
E poi silenzi. E poi silenzi.
Nei giardini che nessuno sa
Si respira l'inutilità.
C'è rispetto grande pulizia,
è quasi follia.
Non sai come è bello stringerti,
ritrovarsi qui a difenderti,
e vestirti e pettinarti si.
E sussurrarti non arrenderti
nei giardini che nessuno sa,
quanta vita si trascina qua,
solo acciacchi, piccole anemie.
Siamo niente senza fantasie.
Sorreggili, aiutali,
ti prego non lasciarli cadere.
Esili, fragili,
non negargli un po' del tuo amore.
Stelle che ora tacciono,
ma daranno un segno a quel cielo.
Gli uomini non brillano
Se non sono stelle anche loro.
Mani che ora tremano,
perché il vento soffia più forte
non lasciarli adesso no.
Che non li sorprenda la morte.
Siamo noi gli inabili,
che pure avendo a volte non diamo.
Dimentica, c'è chi dimentica,
distrattamente un fiore una domenica
e poi silenzi. E poi silenzi
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieCzujesz tę szorstką skórę,
wielki chłód wewnątrz duszy,
trudności ma nawet łza, by spłynąć.
Zbyt wiele oczekiwań za rogiem,
radości, które nie należą do ciebie,
Ten czas nieprzejednany gra przeciwko tobie
Oto jak się potem kończy,
my przypięci do okna,
melancholijni widzowie
niemożliwych szczęść.
Ile odwołanych podróży, a teraz
walizki puste na wieczność.
Ten ból, o którym nie wiesz co to jest,
tylko on nigdy cię nie opuści, nigdy, ach nigdy.
To cierpienie jest schronieniem,
zbyt wcześnie w twoim dorastaniu.
Już nie zdarzą się cuda,
teraz już nie.
Nie ostrzegaj tych lalek.
Nie dotykaj tych pigułek.
Ta zakonnica ma piękny charakter,
potrafi zająć się twoją duszą.
Oddałbym ci moje oczy,
byś zobaczyła to, czego nie widzisz.
Energię, radość,
aby wyrwać z ciebie jeszcze uśmiechy.
Mówić ci TAK, zawsze TAK
i potrafić poderwać cię do lotu,
gdzie chcesz, wiesz gdzie,
już bez tego ciężaru w sercu.
Ukryć przed tobą chmury,
ten chłód, ktory ci szkodzi.
Leczyć twoje rany, a potem
kilka zębów by lepiej jeść.
I jeszcze widzieć jak się śmiejesz
i jeszcze widzieć jak biegniesz.
Zapomnij, jest ktoś kto zapomina
nieuważnie to kwiat, to niedzielę,
a później ... cisza, a później cisza, cisza.
W ogrodach, o których nikt nie wie,
oddycha się zbytkiem,
jest szacunek, wielki porządek
i prawie szaleństwo.
Nie wiesz, jak miło jest przytulić się do ciebie,
odnaleźć się tutaj, by cię chronić,
ubierać cię, czesać, tak,
i szeptać ci "nie poddawaj się".
W ogrodach, o których nikt nie wie,
jak tu wlecze się życie,
tylko ułomności, małe anemie.
Jesteśmy niczym bez fantazji.
Podtrzymaj ich, pomóż im,
proszę nie pozwól im upaść.
Słabe, delikatne,
nie odmawiaj im odrobiny twojej miłości.
Gwiazdy, które teraz milczą,
nadadzą sens niebu.
Ludzie nie błyszczą
przecież oni nie są gwiazdami.
Ręce, które teraz drżą,
bo wieje zbyt silny wiatr...
Nie porzucaj ich teraz, nie,
niech ich nie zaskakuje śmierć.
To my jesteśmy nieudolni,
bo nawet mając, nieraz nie dajemy.
Zapomnij, jest ktoś kto zapomina
nieuważnie to kwiat, to niedzielę,
a później ... cisza, a później cisza, cisza.
wielki chłód wewnątrz duszy,
trudności ma nawet łza, by spłynąć.
Zbyt wiele oczekiwań za rogiem,
radości, które nie należą do ciebie,
Ten czas nieprzejednany gra przeciwko tobie
Oto jak się potem kończy,
my przypięci do okna,
melancholijni widzowie
niemożliwych szczęść.
Ile odwołanych podróży, a teraz
walizki puste na wieczność.
Ten ból, o którym nie wiesz co to jest,
tylko on nigdy cię nie opuści, nigdy, ach nigdy.
To cierpienie jest schronieniem,
zbyt wcześnie w twoim dorastaniu.
Już nie zdarzą się cuda,
teraz już nie.
Nie ostrzegaj tych lalek.
Nie dotykaj tych pigułek.
Ta zakonnica ma piękny charakter,
potrafi zająć się twoją duszą.
Oddałbym ci moje oczy,
byś zobaczyła to, czego nie widzisz.
Energię, radość,
aby wyrwać z ciebie jeszcze uśmiechy.
Mówić ci TAK, zawsze TAK
i potrafić poderwać cię do lotu,
gdzie chcesz, wiesz gdzie,
już bez tego ciężaru w sercu.
Ukryć przed tobą chmury,
ten chłód, ktory ci szkodzi.
Leczyć twoje rany, a potem
kilka zębów by lepiej jeść.
I jeszcze widzieć jak się śmiejesz
i jeszcze widzieć jak biegniesz.
Zapomnij, jest ktoś kto zapomina
nieuważnie to kwiat, to niedzielę,
a później ... cisza, a później cisza, cisza.
W ogrodach, o których nikt nie wie,
oddycha się zbytkiem,
jest szacunek, wielki porządek
i prawie szaleństwo.
Nie wiesz, jak miło jest przytulić się do ciebie,
odnaleźć się tutaj, by cię chronić,
ubierać cię, czesać, tak,
i szeptać ci "nie poddawaj się".
W ogrodach, o których nikt nie wie,
jak tu wlecze się życie,
tylko ułomności, małe anemie.
Jesteśmy niczym bez fantazji.
Podtrzymaj ich, pomóż im,
proszę nie pozwól im upaść.
Słabe, delikatne,
nie odmawiaj im odrobiny twojej miłości.
Gwiazdy, które teraz milczą,
nadadzą sens niebu.
Ludzie nie błyszczą
przecież oni nie są gwiazdami.
Ręce, które teraz drżą,
bo wieje zbyt silny wiatr...
Nie porzucaj ich teraz, nie,
niech ich nie zaskakuje śmierć.
To my jesteśmy nieudolni,
bo nawet mając, nieraz nie dajemy.
Zapomnij, jest ktoś kto zapomina
nieuważnie to kwiat, to niedzielę,
a później ... cisza, a później cisza, cisza.
Historia edycji tłumaczenia
| Płyty: |
L'Imperfetto (1994) Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (0):