Rin Kagamine - Sigh

Moje westchnienia nie mają końca, nie mają końca.
Dlaczego mnie to spotkało?
To bezsensowne.
Wiem to.
Przepraszam.

Moje westchnienia nie mają końca, nie mają końca.
Dlaczego mnie to spotkało?
Samo oddychanie jest bezsensowne.
Niech znów powróci szczęście.

Jak długo to już trwa?
To wcale nie jest zabawne.
Cały czas uparcie szukałam
Powodu swych westchnięć.

Pewnego dnia pojawił się on.
Chłopiec o znajomej mi twarzy.
Był to trochę zuchwały, drobny aniołek.
Rzekł do mnie:
„Daj mi swoje westchnienia,
a zamiennie je w radość”.
Stojąc tam, uciekło mi z ust ciche:
„Tak, proszę”.

On zamienił moje westchnienia w szczęście.
Powróciła radość z małych rzeczy, radość, o której zapomniałam.
Moje westchnięcia zamieniły się w uśmiech.

Zawsze kiedy stawałam się szczęśliwa, wracało do mnie wspomnienie.
Tym razem ukazało mi się wspomnienie z dzieciństwa.

Leżał na łóżku.
Wiedziałam, że już się nie zbudzi.
Trzymając mocno jego dłoń, chuchałam na nią uparcie,
by podczas swej podróży nie czuł się ani trochę samotny.
Desperacko pragnęłam go ogrzać.
Desperacko chuchałam na jego dłoń.

Przypomniałaś sobie, co?
To nie były westchnięcia. Chciałaś mnie ogrzać swoim łagodnym, łagodnym wiaterkiem.
„Wybacz, że przybyłem dopiero teraz”.
„Wreszcie mogłem ci się odwdzięczyć”.
„Koniec już tym wzdychaniem! Dalej, głowa do góry!”

Nim się zorientowałam, aniołek zniknął.
Otarłam moje łzy i uśmiechnęłam się.