Roman Kołakowski - Płaczące mazgaje

Podobno gdzieś są kraje,
Mieszkają w nich mazgaje,
Co ludziom żyć nie dają,
Bo płakać nie przestają.
Co ludziom żyć nie dają,
Bo płakać nie przestają.

To oni piszą właśnie,
Najbardziej smutne baśnie,
I mają, co za bzdura,
Łzawiące wieczne pióra
I mają, co za bzdura,
Łzawiące wieczne pióra

Podobno dnia któregoś,
Dość miały pióra tego,
Że się daremnie trudzą,
Bo je te płacze nudzą.
Że się daremnie trudzą,
Bo je te płacze nudzą.

Krzyknęły więc mazgajom,
Że wojnę im wydają,
I będą już od dzisiaj,
Wesołe bajki pisać
I będą już od dzisiaj,
Wesołe bajki pisać

Podobno cud się zdarzył,
O którym nikt nie marzył,
Mazgajom łzy obeschły,
I smutki się rozpierzchły.
Mazgajom łzy obeschły,
I smutki się rozpierzchły.

Podobno były kraje,
Mieszkały w nich mazgaje,
Lecz to są stare baśnie,
Ze śmiechu, płaczę właśnie.
Lecz to są stare baśnie,
Ze śmiechu, płaczę właśnie.

Właśnie, właśnie!