Royal Hunt - I Used to Walk Alone

Dusza, która dostrzega piękno, czasem może chodzić samotnie.
Johann Wolfgang von Goethe

Kiedyś chodziłem sam od zmierzchu do świtu. Deszczie lejący,
spróbuj, próbuj znów: no dalej, zmyj moje cierpienie.
Błąkałem się wzdłuż i wszerz tej pustej ulicy
przez dni, pytając tylko: czy się kiedyś spotkamy?

Wędruję przez pustynię, matową i suchą... i ani śladu
ciebie. Za rogiem – oto ja, nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę twoją twarz.
Jestem w ciemności, po prostu powiedz mi, co robić.
Ten cień na ścianie – wiem, że to ty.

Kiedyś chodziłem sam, marząc na własną rękę,
przez pustą część, cicho w ciemności.
Podążałem każdym szlakiem, przechodziłem przez wszystkie wzgórza i doliny.
Bezsensownie dzieliłem się łzami, cicho przechadzając się przez deszcz.
Kiedyś chodziłem sam, marząc na własną rękę,
przez dni – aż pojawiłeś się ty, dlaczego to trwało tak długo,
by zobaczyć mnie tam na zewnątrz? Nikt nie zdawał się troszczyć,
czy żyję, czy umarłem i odszedłem... Mówiłem ci, że kiedyś chodziłem sam.

To będzie długa, długa droga... Jestem pewien, że przez to przejdziemy.
Kto cię złapie, gdy upadniesz? Jestem tu dla ciebie.