Skor - Gdzie ten duch?

Gdzie ten duch? No gdzie ten duch?

Gdzie ten duch co szedł ze mną przez ciemność,
gdzie ten duch co pokazał mi wieczność?
Odszedł, zniknął, zaginął w walce,
w środku czuje jakbym maczał w tym palce.
Gdzie ten duch co dał siłę sercu,
gdzie ten duch co gniótł innowierców?
Odszedł, zniknął, zaginął w walce,
w środku czuje jakbym maczał w tym palce.


Gdzie odszedł duch, ten co dawał siłę?
Za bramami pomyłek, kopaliśmy mogiłę mu.
Nieświadomie, bez łez, półprzytomnie.
Walka z ogniem, parzyła od środka.
Chciał się wydostać otworzyć nam oczy
po czym skonał bezwiednie i krwią broczył w oku.
Nie jeden z bloków poczuł jego brak
lecz, z nami stał jak żeśmy go chowali żywcem.
Tempo szybsze adrenalina w nas,
to jedna z jazd o które chcesz zapomnieć,
nie czuć wspomnień, od zaraz żyć spokojnie.
To jak na wojnie, złe i dobre strony.
Bądź pozdrowiony i zapomnij coś widział,
nie jeden krzyczał i ze szczęścia ryczał
że koszmary odeszły ale taki już ich zwyczaj.
Tyle z życia co zdołają zapomnieć.
Ktoś podbił do mnie, mówił że dobrze się stało,
że zapomniał całość, że nic nie zostało,
mało nie płakał jak łgał mi prosto w twarz.
Miał te przebłyski tak samo jak i ja!


Gdzie ten duch co szedł ze mną przez ciemność,
gdzie ten duch co pokazał mi wieczność?
Odszedł, zniknął, zaginął w walce,
w środku czuje jakbym maczał w tym palce.
Gdzie ten duch co dał siłę sercu,
gdzie ten duch co gniótł innowierców?
Odszedł, zniknął, zaginął w walce,
w środku czuje jakbym maczał w tym palce.


Słyszałem że wrócił i jest tu,
przyszedł po dusze swoich oszczerców.
Zgubiłem sens już stres grał pierwsze skrzypce,
wśród niemych dźwięków serce biło szybciej.
Wszystko płytkie, świat zgubił swą głębie.
Przyjdzie pewnie, instynkty poza kontrolą.
Myśli bolą bardziej niż dotychczas,
bez mowy o pięknie raczej o szczęścia rysach.
Nie jeden dyszał jak usłyszał o tym,
marzeń wzloty teraz stąpniecie po tym.
Nie jeden skoczył wierząc że wyrosną skrzydła,
nie jeden igrał myśląc że to nie prawda
i że wygra nawet bez krztyny wsparcia.
Każdy wariant jak wariat łapał,
gdy ogarniał go złaszał i zapał
ale taki już ich zwyczaj, nikt nie obliczał
ile jeszcze zostało nam wśród tulu fa
odnośnie jego powrotu, nie jeden ćpał
szukając tam antidotum
a ja siedziałem sam wśród stresu i potu.


Gdzie ten duch co szedł ze mną przez ciemność,
gdzie ten duch co pokazał mi wieczność?
Odszedł, zniknął, zaginął w walce,
w środku czuje jakbym maczał w tym palce.
Gdzie ten duch co dał siłę sercu,
gdzie ten duch co gniótł innowierców?
Odszedł, zniknął, zaginął w walce,
w środku czuje jakbym maczał w tym palce.


I przyszedł po mnie, usiadł na długopisie,
wewnętrznie czułem, że walczę o życie.
Patrzał na mnie, uśmiechał się skrycie.
Odczytał mą pamięć i wskoczył na ramie.
I cicho szeptał że nic się nie stanie,
że ma pytanie czemu go odrzuciłem,
że nie zabije, że przyszedł wybaczyć,
że nic nie wybaczy że rozumie po częssi.
Ściskałem pięści za oknem deszcz i półmrok,
straciłem czujność, on mówił krótko.
I kazał mi wybierać, decydować teraz,
czy ma we mnie żyć, czy zniknąć do zera.
Zaraz nie jeden desperat by się pod tym złamał,
myślą chwała on czekał przy mym uchu.
Daj wersetom siłę! A on trwał bez ruchu.
Tchnij w wiersze życie i przebacz mi duchu!
I osiadł w podmuchu wiatru na papier.
Zaczął krucjatę, szliśmy wspólnym szlakiem.
Już bez napięć i poczułem dreszcze,
wreszcie odżyłem, słowa płynęły z deszczem.


Gdzie ten duch co szedł ze mną przez ciemność,
gdzie ten duch co pokazał mi wieczność?
Odszedł, zniknął, zaginął w walce,
w środku czuje jakbym maczał w tym palce.
Gdzie ten duch co dał siłę sercu,
gdzie ten duch co gniótł innowierców?
Odszedł, zniknął, zaginął w walce,
w środku czuje jakbym maczał w tym palce.