Skor - Znaki

1. Mówili mi ludzie, że jestem ślepcem,
bo mijam szanse które niesie mi życie.
I patrzę na nich tak obojętnie
jakbym skrywał wewnątrz tajemnicę.
Mówiłem im że spojrzenie jest względne,
i ze patrzeć nie zawsze znaczy widzieć.
I że mogą zawiązać mi na oczach wstęgę,
bo dobrze wiem dokąd idę.

Widziałem znaki na niebie i ziemi,
mówiły; obudź w sobie gniew by coś zmienić!
Ludzie promieni pragną, boją się mrozu,
idąc przez bagno ciągle ufają Bogu.
Szukają swobód, wygód, ciepła, sensu,
w obliczu klęsk tu często stojąc w miejscu padają,
zarzucając szczęściu kłamstwo.
I tępo patrząc w przeszłość wierzą w banknot.
Co jest prawdą powiedz, czym jest wiara?
Którą z nagród da realizacja starań?
I jaka czeka kara za odrzucanie świątyń?
I co czyni Cię dobrym, a co złym?
Jakie poglądy czynią Cię gorszym?
Powiedz co jest w nas,
co mimo okrucieństwa wciąż każe nam przetrwać.
I szukać piękna na ślepo mimo wszystko,
bo rany się zasklepią, a łzy kiedyś wyschną,
rozumiesz?!

Widziałem znaki, na ziemi i niebie,
mówiły; musisz być pewien, gdy reszta nie wie!
Mówiły; ty musisz wiedzieć, ty musisz unieść,
musisz nieść nadzieję zgubionym w tłumie.
Musisz rozumieć, empatia to dar,
twoja pasja to czar, to najtwardsza ze skał.
Ludzie wierzą w żal, jakby był stworzycielem,
stawiają ceny ponad cele, gniotąc intelekt.
Mówią; niewiele potrzeba do szczęścia im,
lecz zgubili idee w pogoni za trofeami.
I często zostają sami z tą sinusoidą,
wybierając bojkot niezależnie dokąd dojdą
i nim to pojmą, to znikną gdzieś pomiędzy
ideową wojną, a pędem do pieniędzy.
Mimo, że gubią sens w tym, ciągle pragną,
bo więzy kiedyś pękną, a mury upadną,
rozumiesz?!

Widziałem znaki na niebie i ziemi,
obudź w sobie gniew by coś zmienić..
Musisz nie-nie-nieść nadzieję,
a mury upadną.

Widziałem znaki na ziemi i niebie,
musisz unieść.. pomimo wszystko..
Bo rany się zasklepią,
a łzy kiedyś wyschną, rozumiesz?