Stanisław Wenglorz - Poradnik samotnego mężczyzny

Mówią, że już mogę zacząć żyć
Że nie można dłużej tak
Mówią, żebym wreszcie przestał pić
Że zaleczył wszystko czas
Mówią, że już tyle było łez
Że trzy lata to już dość

Mówią, że trzeba wyjść
Trzeba ludziom pokazać twarz
Wszystkie smutki rzucić na wiatr
Że muszę dzielnym znów być

Wcale nie wiem, czy mogę wierzyć im
Nie wiem, czy już pora zapomnieć ją
Widzę przecież jej drobną postać, słyszę tu jej śmiech
Jeszcze w szafie wiszą sukienki jej
Czasem w skrzynce jest do niej jakiś list
A sąsiedzi stale pytają, kiedy wróci znów

Mówią, że ktoś na mnie czeka już
Że ma jasną, dobrą twarz
Radzą, żebym kupił bukiet róż
Żebym wreszcie nie był sam
Mówią, że tak czasem w życiu jest
Że cierpienie - ludzka rzecz

Mówią, że trzeba wyjść
Trzeba ludziom pokazać twarz
Wszystko minie, minie jak sen
Że muszę dzielnym być

Wcale nie wiem, czy mogę wierzyć im
Nie wiem, czy już pora zapomnieć ją
Widzę przecież jej drobną postać, słyszę tu jej śmiech
Jeszcze w szafie wiszą sukienki jej
Czasem w skrzynce jest do niej jakiś list
A sąsiedzi stale pytają, kiedy wróci znów

Wcale nie wiem, czy mogę wierzyć im
Nie wiem, czy już pora zapomnieć ją
Widzę przecież jej drobną postać, słyszę tu jej śmiech