Stygmat - Krople ft. Siódmy Styx

[1 zwrotka]

Ludzka ścieżka jest jak kropla spadająca z nieba
nie mająca przeznaczenia. Z miejsca wchłania ją ta ziemia,
podobnie jak człowieka, jednak jest różnica jedna,
ta wraca do miejsca narodzenia, a my nie wiemy, co nas czeka,
reinkarnacja czy też deszczem przesiąknięta gleba?
Myśli wywołują letarg i we łzach drga ma powieka,
czy meta to też start w krainie wiecznego szczęścia?
Masz sposobność, spytaj Piotra, on pilnuje wejścia!
Stojąc u podnóża góry myślisz, czy to obraz złudny,
boskie mury przykrywają cumulusy chmury.
Prawda czy projekcja? Jak tęcza nad miastem.
Masz odwagę? Zatem rozwiąż tę zagadkę.
Masz klucz w łapie? A więc w bramie przekręć zamek,
otwórz ją, spójrz w głąb, zrób krok, idź dalej!
Aaa! Przecież tego pragniesz!
W podświadomości własnej zostaw to, co widziałeś...

[Refren: Epitet]

Pada deszcz, czujesz lęk, twój brud wypływa na wierzch,
gubisz sens, pośród łez krople uderzają w wers.
Jak to jest, gdy w kroplach widzisz swoją drogę?
Wszystkich wnętrz, dróg protest, milion chwil, woda, ogień.
Krople, a w nich odbicie STYGMATu, wody STYXu,
miliony umysłów dążą do oszukania zmysłów,
rodząc się nieświadomymi jak krople, zaczynamy w niebie
i jak one, gdy spadają, życie swe skończymy w glebie.

[2 zwrotka: Kozim, Młody goh]

Egzystencja na projektach postaci o pustych wnętrzach
jest ciężka, czas im ucieka w materii ulotnej
jak krople w noce deszczowe, grające swą symfonię
tuż za oknem, rankiem znikają bezpowrotnie.
Alternatywa to wybrać drogę w jedną stronę,
nie ma innej niż odejść po przegranej walce z losem.
Życie twe minie w moment, łzy z Niebios ziemia wchłonie,
lecz nim do tego dojdzie zostaw nam coś po sobie, człowiek!

Nie wiem, kto uroni łzę, gdy zejdę w inny wymiar świata,
na początku deszcz tym ludziom nie będzie pomagał,
więc przestań, widocznie mój czas nastał!
Pokochałem śmierć, bo jedyna na mnie czeka.
To mój ideał, gdy była ulewa, widziałem ją z daleka,
jestem wolną duszą, nic mnie już nie nęka.
Nienawidziłem słońca, bo działało w ludzkich kręgach
jak plastikowa przynęta!

[Refren: Epitet]

Pada deszcz, czujesz lęk, twój brud wypływa na wierzch,
gubisz sens, pośród łez krople uderzają w wers.
Jak to jest, gdy w kroplach widzisz swoją drogę?
Wszystkich wnętrz, dróg protest, milion chwil, woda, ogień.
Krople, a w nich odbicie STYGMATu, wody STYXu,
miliony umysłów dążą do oszukania zmysłów,
rodząc się nieświadomymi jak krople, zaczynamy w niebie
i jak one, gdy spadają życie swe skończymy w glebie.

[3 zwrotka: NRK]

Jestem kroplą rosy, drążę surowe skały, każdej jednej nocy
prawdą jest mój cumulus, a w deszczach widzę swe siostry.
Natura mama dała mi ten styl krnąbrny,
tata Posejdon, trójząb i trygon wodny.
Bywam okropny, lecz okrucieństwem jest susza,
gdy wokół nie ma braci ani sióstr
męczy posucha, mózg słucha widelec i nóż
odzywa się jak nożyczki.
Uwierz mi na słowo, w burdelach też są księżniczki.
Uderz w stół, pierdol prognozy pogodynek,
w szkole najwięcej miałem, brat, jedynek,
ale tylko kiedy jestem częścią sztormu wiem, że żyję!
Ludzie boją się nieznanych wód i dzikich psów,
toniesz w urynie swych królów, kiedy nie szukasz słów,
nie pierzesz brudów, nie grasz ról - dobrze to przekmiń, rób to co chcesz,
STYX i STYGMAT, brat, nadciąga deszcz!