Suwabe Junichi - Netsu no Kakera

Rozbite fragmenty mej pasji
Były obrazami rozmazującymi się w przestrzeni
I zniknęły wraz ze światłem

Jestem zbyt daleko, by ktokolwiek mógł mnie dogonić
Każdy krok w przód tylko zwiększa ten dystans
Przestaję się pocić, moje serce kamienieje
Nie ważne co czuję, nie czeka mnie nic prócz nieuniknionej samotności

Czy to ja byłem tym, który się poddał ?
Nawet jeśli jestem wolny, to dokąd niby mam iść ?

Rozbite fragmenty mej pasji były obrazami
Jakby rozmazującymi się w przestrzeni wewnątrz mej głowy
Dni, które nie powrócą, są wszystkim, o czym śnię
Nie potrafiłem zamknąć oczu nawet gdy światło było zbyt silne
Po znikających sylwetkach pozostały tylko cienie

To nie tak, że mam powód by czuć nostalgię
Nie mam powodu, by wątpić w siebie, więc robi się to nudne
Coś w stylu podekscytowanego rytmu wewnątrz piersi
Nie mogłem go usłyszeć, w końcu tylko ja sam mogę sprawić, że zalśnię

To, co powierzono w moje ręce było wymianą
Przylgnę do tego, nie chcąc tego stracić, nawet czując że tracę coś innego

Nie potrzebuję niczyjej pomocy
Nie ma przeciwnika który by mnie pokonał
Siła, którą trzymam w swych dłoniach, jest zbyt wielka
Nawet uśmiechy bledną w mym świetle

Jedynym, który może mnie pokonać, jestem ja sam

Rozbite fragmenty mej pasji były obrazami
Jakby rozmazującymi się w przestrzeni wewnątrz mej głowy
Dni, które nie powrócą, są wszystkim, o czym śnię
Nie potrafiłem zamknąć oczu nawet, gdy światło było zbyt silne
Niespodziewanie, gdy szukałem rywala, napotkałem spojrzenia innych ludzi
Po znikających sylwetkach nie pozostały już nawet cienie