Tadeusz Olchowski - Życia rys

Dwadzieścia lat po wojnie szału nie było
Grało się w klipę, jakoś się żyło

Na podwórku do ciemności piłkę się kopało
Tyle mieliśmy radości, co z niej dziś zostało

Nasza młodość jak narkotyk, wszystko znieczulała
Saturator, woda z sokiem, ach jak smakowała

W kołchoźniku jeden program, jeszcze dzisiaj słyszę
Mogłeś zrobić tylko głośniej, albo zrobić ciszej

Mundurki z krzyżami, harcerskie drużyny
Wtedy tylko akordeon, jeszcze nie dziewczyny

Coraz częściej w głowie myśl, żeby stąd uciekać
Robiło się ciasno, nie było na co czekać

Jeszcze granie na zabawach, ach jak cudnie było
Zapatrzone w nas dziewczyny, czułem, że się żyło

Przed maturą wino w parku, przyjaźnie na lata
Czasem jeszcze się zjeżdżamy z różnych krańców świata

Trzydzieści lat po wojnie też szału nie było
Bez internetu w internacie, jakoś się żyło

Pierwsza gitara, popuchnięte palce
Pierwsza dziewczyna, seks na wersalce

Zdane egzaminy i nowe miłości
Pierwsze zakochanie, ukłucia zazdrości

Potem akademik – szalone cztery lata
Impreza za imprezą, do dziś pamiętam zapach

Duża scena, pierwsza trema, to w dłoniach mrowienie
Pierwsze trasy, więcej kasy, schodziłem na ziemię

Inne granie, ciepłe kraje, wtedy nie wiedziałem
Że na lata utknę tam, w życiu nie myślałem

Tymczasem w ojczyźnie nic w miejscu nie stało
Bohaterzy na pomnikach, dzisiaj się wydało

Jak liść porywa mnie życia wartki nurt
Coraz częściej patrzę wstecz, coraz rzadziej w przód
Coraz rzadziej w przód
Coraz rzadziej