Teatr Piosenki Młyn - Modlitwa podróżnych

Więcej łez w sobie już nie znajduję.
Mówią: Czas najszpetniejszą wyleczy z ran.
Wiara w coś, czego brak, co odbiera sen
Czymże jest, jeśli nie głupotą?

Dotyk rąk, czuły szept, oka mgnienie.
Cały świat jakby naraz w miejscu stał.
Modlę się i wierzę, że tylko wtedy ból ma sens,
Gdy na końcu gdzieś czeka ukojenie.

Tylko pozwól proszę siebie czuć,
Nawzajem mieć, jak się ma nadzieję.
Tylko pozwól proszę w kilka słów
Wierzyć tak, tak jak w przeznaczenie.

Cichnie gwar, peron z serc pustoszeje.
Bilet nasz miejsca szuka w cieniu szyn.
Dwie rzeczy są, w które trudno wierzyć nam-
Głupia śmierć i miłość!

Niech ten raz niech wreszcie, gdy zbudzę się,
Będzie tak, jakbym marzył dalej.
Kiedy list otworzę, przeczytam w nim,
Że wciąż jest żar, że nie przygasa wcale!

Tylko pozwól proszę siebie czuć,
Siebie mieć, jak się ma nadzieję.
Tylko pozwól proszę w kilka słów
Wierzyć tak, tak jak w przeznaczenie.