Van Der Graaf Generator - Sleepwalkers

Nocą ta bezrozumna armia, jej szeregi nie złamane sprzeciwem,
jest wprawiona w czyn, a ich tępo nie ustępuje.
Krok w krok, z wielka precyzją, ci tancerze nocy
postępują naprzeciw ciemności - jak nie nieustępliwa jest ich siła!
Oczy nie stępione przez księżyc, ręce pod boki,
chodzą i żyją, w nadziei, że wkrótce wynużą się z tego limbo.
Ich umysły, wyczekując świtu dnia,
nigdy nie dowiedzą się co kryje się jedynie za wglądem*
- za daleko, za późno.

Zmysły przyćmione w pół-świadomości, jedynie toczą się przez ten świat,
widzą jedynie fragmentaryczne obrazy, zawczasu stłumione przez umysł,
ale oddychając, żyjąc, znając przynajmniej w jakimś stopniu
duszę, która leży u podstawy Bestii jak i Pięknej.
Z jakiego kła lub szponu bierze się mord,
z jakiego ciała i krwi namiętność?
Oba przecinają powietrze w zamachu wachadła
w śmierletnym lecz delikatnym stylu.
I cały wachlarz uczuć jest w tym śnie
i każdy wstrząs logiki w sile krzyku;
zmysły kłują.
I mimo że mogę śnić i rzeczywistość zwodzi
wiem jedynie co oznacza wzrok i to wszystko
i to jest nic.

Kolumny nocy postępują,
zaraźliwie, ich enigmatyczny taniec
zbiera nawróconych do zagrody -
w krótce cały ten świat postąpi tymi samymi krokami
w ten sam gorzki koniec.

Senna musztra - teraz tańczący umarli
porzucają schronienie swych bezpiecznych łóżek,
budzą się do snu, którego głębi boją się
jak gdyby ziemia po której stąpają miała się zapaść
pod ciężarem ich rozumienia.
Szukałbym ukrytych zakamarków tego całego świata,
zrozumiał ten sensoryczny wir
gdybym tylko miał czas,
lecz wkrótce sen się kończy.

(Budźcie się! Budźcie się! Budźcie się!)
Tej nocy, nim położysz się do słodyczy swojego snu
czy kwestionujesz swoje poddanie skokowi w przepaść,
a może znieczulająca ciemność sama cię poweźmie?
Czy twe ciało wstaje w służbie, bez ani jednego pomruku sprzeciwu?
Te sny na jawie o życiu i śmierci
w lustrze są powyginane i wypaczone;
błyskają uderzenia, chwytanie oddechu,
skóra bieleje przy knykciach.
Armia lunatyków potrząsa kończynami i są rozluźnieni
i mimo, że jestem mówcą, to nie mogę znaleźć żadnej wymówki
by ponownie nie powstać.
W chórze nocy jest me miejsce
i ja, jak i ty, muszę tańczyć do tej księżycowej pieśni
i koniec końców ja też muszę spłacić koszt tego życia.
Jeśli wszystko stracone, to nic nie jest znane
a jakbyśmy mieli stracić coś co nigdy nie było nasze?
Och, wyszukałbym wszelką wiedzę jaką by się dało,
rozwikłał wszystkie tajemnice umysłu,
gdybym tylko miał czas,
gdybym tylko miał czas,
lecz wkrótce mój czas się kończy.

* to zdanie trochę koślawo się tłumaczy, ale chodzi o to że ich pojęcie o ich sytuacji byłoby kompletnie inne gdyby posilili się na jakiś podstawowy wgląd w swoją sytuację