Vecordia - Niebianski taniec

Biegną przed siebie w niebiańskim tańcu
Widma z dziupli wyrytych drzew
Czasem się znudzą usiadą z boku
By znów wrócić do zamku bram
Tam juz zostaną w nim zamieszkają
Będą tam zanim ktoś je zobaczy
Lecz przeciez one nie szkodzą wcale
Tańczą jedynie w królewskich salach


Przeciez każde z nich miało swe ciało
Przeciez każde z nich kiedys się śmiało
Mogło patrzec i czuc tak jak człowiek
Teraz chce tylko tańcem się ogrzać

Chowają się w salach dostojnie zdobionych
W buńczucznych pozach zwierciadłach zloconych
A ich ciała jasne przezrocza
Jarzą się niczym wyblakłe słońce
W zamku zostana w nim zamieszkają
Będą się kłaniać w niebiańskim tańcu
A kiedy słońce zmorzy ich twarze
Znikna tak szybko jak wbiegły na salę


Przeciez każde z nich miało swe ciało
Przeciez każde z nich kiedys się śmiało
Mogło patrzec i czuc tak jak człowiek
Teraz chce tylko tańcem się ogrzać