Vi - Pozornie

w skondensowanej ciszy ścian
rozliczam siebie z własnych kłamstw
które w przypływie bezradności
wezbrały w końcu poza brzeg
co siedzi we mnie
i czego mi brak
dostrzegam tu kilka
istotnych zmian

wyrwany z korzeniami krzyk
przedziera się przez gęstą mgłę
sumienia co jak wieczny kat
nade mną stoi już
w powietrzu mieszka ukryty żal
że mogło być przecież inaczej tak

rozbieżność zdarzeń w których ja
do końca nie wiem co robić mam
dosięga już poziomu gdy
od nowa zacząć chcesz
rozdziera myśli
dziurawi czas
ten co pozostał
do dance macabre

a miało już tak pięknie być
w rzeczywistości kolejny raz
zamykam się w kolorach by
pozornie stworzyć swój własny świat
a miało już tak pięknie być
w rzeczywistości kolejny raz
zamykam się w kolorach by
pozornie stworzyć swój własny kąt
stąd widzę wszystko co mógłbym mieć
lecz tak naprawdę to czuję
Kochać chcę!