Waldemar Kocoń - Ostatnie kazanie

Brzozy moje spłakane jak wierzby
Blade trawy, przywiędłe sitowie
Smętne błota, łkające kamienie
Mojej śmierci milczący świadkowie

Jak do Boga ślę do was błaganie
Nic nie mówcie ni deszczom, ni wichrom
Nie śpiewajcie mi smutnej modlitwy
I nie wznoście lamentu nad Wisłą

Nie współczujcie mi, liście jesienne
Opadałem jak wy tu, na ziemię
Trochę sznur mnie uwierał na rękach
I ten łańcuch na szyi z kamieniem

O torturach, o bólu - ni słowa
O mym niebie śpiewajcie, nie piekle
Pragnę nerwów matczynych oszczędzić
Jeszcze z żalu jej serce by pękło

Niech śmierć moja wypręży ramiona
Ponad światem jak ptak niech się wzbije
Bracia moi, nie traćcie nadziei
Moją krwią nakarmiona ożyje

Choć wydali już na nią wyroki
Choć ją chcieli jak mnie spętać sznurem
Umęczona wymknęła się zwinnie
I nie dała się stawić pod murem

Ona z wiarą i męstwem Narodu
Ster ujmując jak kwiat w swoje dłonie
Wyprowadzi Ojczyznę z zamętu
Bohaterką zostanie na koniec

Gdy po latach nad moją mogiłą
Ktoś zatrzyma się z krótkim pacierzem
Może wtedy zaszlocham jak dziecko
Może wtedy w cichości się zwierzę

I nie żale wyleję ni gniewy
A na cichy zdobędę się lament
Za tych wszystkich, co krwią dla Ojczyzny
Napisali za wczesny testament