Waldemar Kocoń - Śmierć na arenie

Do miasteczka wielki cyrk przyjechał
Mury oblepiono plakatami
Każdy na ten wieczór długo czekał
Nic nie będę mówić, patrzcie sami

Nad namiotem gwiazdy już się mienią
Zaraz błysną słońca reflektorów
Dziś premiera, każdy walczy z tremą
Złe przeczucia mam tego wieczoru

Już artystów mnóstwo na arenie
W głównej roli Piggy, śmieszne prosię
Jest żyrafa, gepard, dwa jelenie
Słonik Jumbo palcem dłubie w nosie

Wielki sukces mają dziś tygrysy
Mistrz iluzji, osioł oraz konie
Lecz największe brawa są, gdy lisy
Razem z Piggy kładą się pod słonia

Zaraz numer, co krew w żyłach zmrozi
Niosą tarczę, a na niej dziewczynę
Wchodzi żongler, ma tysiące noży
Będzie rzucał - o, właśnie zaczyna

Zawsze stoję w cieniu zakulisia
Błagam noże - ostrożnie fruwajcie
Drżę o życie biednej Colombiny
Błagam - w tarczę, tarczę przekłuwajcie

Żongler w tarczę mierzy, wzmaga się reakcja
Wśród publiki wrzenie, krzyki, wielkie brawa
Ale nagle - co to? Czyżby krew na tarczy?
"Gdzie Arlekin? - krzyczą - Publikę zabawiaj!"

Zabawiaj publikę, niech kona ze śmiechu
O śmierci na tarczy nikt wiedzieć nie może
Wypchnęli mnie siłą, w tłumie już uciecha
A pod maską słono - Boże, noże, Boże, noże

Najpierw zęby wyszczerzę, jak kiedyś szczerzyłem
Potem nóż wezmę w rękę i w serce go wbiję
Będą brzuchy im pękać, będą brawa, wiwaty
Z nożem w sercu i śmiechem zejdę stąd w zaświaty

Taki jest los Arlekina z komedii dell'arte
Wiele łez już wylali, ja nie jestem ostatni
Chociaż serce pękało, choć łzy maskę zmywały
Śmieszyć, bawić, weselić - tego od nas żądali