Witek Bartoszek - Pożytek z epigonów

Na „niebieskim" kłótnie, wrzaski, sofizmaty skrzatów,
Okładają się słowami koneserzy burd,
W przepełnionej karczmie gawiedź czeka rezultatu,
Wirtualne piwa stawia zauszników chór..

Ginie to, co w miejscu stoi, co jałowe -- znika,
Stare waśnie wnet pokryje niepamięci kurz,
Pozostaną nam Jackowe teksty i muzyka,
Kilka wspomnień, płyty, książki i... nic więcej już.

O tamych trzech
Nie wspomnieć - to grzech:
Wit, Konop i Tomasz - pianista.
Trwonią dni
Na tryumf, co się śni:
Żeby Kaczmar był znów na playlistach...

Lecz nie tylko o to idzie, żeby przypominać,
Choć to ważne i potrzebne -- oczywista rzecz.
Tu dopiero epigońska droga się zaczyna,
Potem trzeba iść do przodu -- spoglądając wstecz.

Marna sztuka ciała wilcze szarpać wciąż od nowa
I wyrywać bez ustanku murom zęby krat -
Wszak zostały jeszcze wiersze, niesłyszane słowa,
Literackie majstersztyki, zapomniany świat.

O tamych trzech
Nie wspomnieć - to grzech,
Bo piszą do wierszy muzykę.
Wolno -- lecz
Istotna to rzecz,
By za wcześnie się nie „wypsztykać"...

Tak czy siak,
Choć trafia nas szlag,
Gdy w końcu ukaże się płyta,
Za nią w ślad
Runiemy jak grad,
Przekonani, że jest znakomita.