Teksty piosenek > W > Worldwide Adventurers > The Swindler's Ballad
2 573 798 tekstów, 31 820 poszukiwanych i 236 oczekujących

Worldwide Adventurers - The Swindler's Ballad

The Swindler's Ballad

The Swindler's Ballad

Tekst dodał(a): TioMalfoy Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): TioMalfoy Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): TioMalfoy Edytuj teledysk

Tekst piosenki:

[The Island, the Omen, and the Maid] 

And the bottle she held in her hands 
Was the poison from which I had drunk. 
Though my spyglass had seen through her plans, 
Lonely hearts may be swindled by love. 
And the bitterest fate of a man of the sea 
Is to go down alive with the chain and the key 
To the lock just out of his reach 
As old Davy Jones comes up to lay him to sleep. 

'Twas the first of December, and sailing the blue 
On that cold winter's morn we did find, 
All wrecked up on the coast of a snow covered island, 
A ship with no sailors in sight. 
I, the Captain, gave orders to lower the boats. 
We weighed anchor and made for the shore. 
And then climbing up through a sharp break in the hull 
We met something you've not seen before. 

There hung from the rigging a man 
All bloodied, beaten, and bruised, 
And dangling there the lad rasped, 
"Beware you ignorant fools! 
Do you not know the look 
And the sign of a ship 
When she's taken surprised 
And asunder she's torn 
Mast, rudder, and plank 
As though caught by foul winds 
In a tempest from hell, the most fearsome of storms. 
But then up from beneath comes a reeking black stench 
As a thousand dead rotting old sailors it seems 
And before you can jump ship and make for safe land 
You are lost, for that smell is the breath of the beast!" 

"My captain, my captain, what now shall we do, 
For this man who has spoken is dead." 


'Twas the third first of June at the port of Tortuga, 
The plunder divided and spent, 
When awaking at noon to the sound of the bell 
I looked out the east window and said, 
"By the green of the sky and the red of the sea 
There's an evil afoot at the bay!" 
And before I could rouse the first mate or the crew, 
The door opened and in came the maid. 
"We are under attack, come with me," the girl said 
As she rushed down the stairs to the den, 
And descending again to the cellar below, 
Past a trap to a tunnel we went. 
From the wall she withdrew an old lamp; 
With an ember my pipe gave the light. 
Under streets between walls hewn of crumbling stone 
We made haste and stole into the night. 

On the decks of my ship she held fast to my hand 
And gave one final kiss before making for land, 
And then safely ashore she turned back and she said, 
"I am sorry, but this is the end of the end." 

The anchor, the mast, and the fuse that was lit 
By the crew, once my friends, turned and left me for dead. 
The sail that was caught, oh, the wind that was swift, 
By the sea, by my blood, as I sank, oh my dread! 
For the bitterest fate of a man of the sea 
Is to go down alive with the chain and the key 
To the lock just out of his reach, 
As old Davy Jones comes up to lay him to sleep. 

On the morn that I woke and found all the crew gone 
And I heard that my captain was dead, 
I took what plunder I had to my name 
And my heart like a stone I fled. 

On the key I found a ship outward bound 
And the captain saw me and he said, 
"Come aboard and share in whatever plunder we 
Find in equal measure my friend." 



[The Beast, the Sea Dog, and the Wench] 

'Twas the thirteenth of March, we were riding the coast 
After unearthing our treasure trove. 
Only one journey more before we would disband, 
So we made our heading for the cove. 

'Twas smooth sailing at first, joy lifted my heart 
As the sea breeze played with my hair. 
Then a storm from the east came upon us 
As sure and as swift as despair. 

And then up from the deep came a reeking black stench 
As a thousand dead rotting old sailors it seemed, 
And before we could jump ship and make for safe land 
We looked into the face of the beast! 

When the stench that had risen overcame our hearts 
I looked on the creature with dread, 
At the claws that had torn, and the beaks that had fed, 
And the tentacles that dragged down the dead! 

And the call of a horn arose from the din 
As the captain shouted from the helm of the ship, 
"To arms! Put fire and sword to the foe! 
To fight is our only hope!" 

We rallied and cast all our lanterns and powder 
And torches into the black. 
We cut at the tentacles, shattered the beaks 
As it battered and beat at the flames. 

The beast begged, and he bribed, and he writhed all about 
While the captain's cold steel cut his heart out. 
With a dying breath he shouted aloud, 

"And she takes the souls of the finest of men 
For the ship that will never set sail!" 

As I sat on the deck in cold disbelief 
With a mug of ale in my hand, 
I thought back to a cold winter's morning 
And a bloodied, beaten, hanged man. 

"Do you not know the look and the sign of a ship?" 
I said to the man next to me, and he said, 
"Every sailor and scalawag knows of the beast 
By the green of the sky and the red of the sea. 

This is the work of old Davy Jones - 
He'd have dragged us down to his courts." 

The old sea dog said, "There is a wench that I know 
At the tavern down by the bay. 
Her hair is the red of the flames of the damned, 
And her honey-tongue dripping with lies. 
Her skin is as pale as silk covered bones, 
And her eyes are the green of the sea 
When it storms, and it crashes, and treacherously pulls you down 
Under to lay you to sleep." 

Then suddenly I saw a sailor 
Walk up to me and he said, 

"My captain, my captain, what now shall we do? 
For our captain slayed the beast, and is dead." 

'Twas the twenty and seventh of May when we came 
To the port of Tortuga once more. 
We divided our plunder and I went in search 
Of a woman that I'd met before. 

I found her in the brothels down by the bay 
Entertaining men for her pay. 
I gave the lass in the parlor a coin, 
And asked to have her sent my way. 

She appeared soft as a shadow, 
And lovely as a flame. 
She beckoned me with a finger, 
And my soul filled with lust as I came. 

I followed her to her chamber, 
And watched her as she disrobed. 
Then she turned to me and she offered 
A cask inlaid with gold. 

"Drink with me and come to bed," she sang 
"Where the gulls cry soft as they fly overhead, 
And the ocean tastes as sweet as the cane; 
Every ship that sets sail is yours to command." 

I smiled at her as I drank 
From the cask that sealed my doom. 
Then she leaned in close and she whispered, 
"Beware, you ignorant fool! 

Greet my dear husband when you descend 
To the ship that will never set sail!" 

And the bottle she held in her hands as I fled 
Was the poison from which I had drunk, and I said, 
"Though my spyglass had seen through your plans to the end, 
Still the loneliest heart can be swindled and bled." 
Toward the bottom I sank as she watched with a grin, 
And the chain 'round my neck was an anchor akin 
To my love. In my innocence I'd been cut quick, 
And betrayed to this Hell of eternal regret. 

'Twas the hour of dusk and, along with the sun, 
I descended into the depths, 
With the lust and the sin that clung to my skin 
Like chains that dragged down my flesh. 

I was greeted at first by a dead man, 
The flesh eaten away from his skull. 
"Welcome to the grave, you're a corpse among many. 
I'll take you to see Davy Jones." 



[The Devil, the Dead, and the Last Dawn] 

'Twas eleven long months on the floor of the sea, 
My hands worked down to the bone. 
The lash had been cruel to my back and my breast. 
Day and night I had toiled alone. 

In the dark I heard clearly the sound of the bell 
Calling all to come swift to the court. 
The Master of Hell had some cruel word to share; 
For relief, I held out no hope. 

All the dead had gathered before him, 
The Lord of the sorrowful damned. 
Then I saw at his side my first mate and I cried, 
"Sir I beg you—do not hurt this man!" 

I was forced to the front of the murmuring crowd, 
And then forced to my knees at his feet. 
I saw fear in the eyes of my loyal first mate, 
And then Davy Jones started to speak. 

"This isn't the last you've seen of me, 
Nor is it the first, 
But if you're not careful what you say, 
Oh, it may be the worst. 

This man who stands here before you— 
Beloved of yours is he not? 
Trustworthy friend right down to the end, 
He has come to save you from rot. 

I'll be plain with you, good captain— 
I am in need of your crew. 
You've denied me your service eleven months now 
As though you had something to prove. 

Withhold your soul this day 
And my wrath will be poured out in full 
Upon you and your crew, but especially so 
Upon this man who came to save you." 
As he picked me up by the collar, 
And stared with those dead steely eyes, 
I pulled out my heart and handed it forth. 
Then, I said in reply, 

"I have come to serve 
On your ship, good sir, 
Full of honor 
And full of pride." 

'Twas the hour of midnight and I swabbed the deck 
Of the ship that would never set sail. 
'Twas an old mangled shipwreck, broken in two, 
Without mast, without rigging, or rail. 

For thirty long years we had toiled, 
Preparing our ship to depart, 
So that old Davy Jones could escape his cold home 
And return to his bride and his heart. 

One day the captain pulled me aside, 
"The repairs are nearly all made. 
Then the anchor goes up, and the sails will be raised, 
And old Davy Jones will be away." 

"My captain, my captain, what now can we do? 
If we sail the whole world is doomed!" 

"Never fear, my good man! For in secret I've planned 
One last plot to get us safely home, 
And to keep Davy Jones far away from dry land. 
Come with me—I'll explain all below." 

'Twas the hour of twilight when all was made ready, 
One hour before the dawn, 
When old Davy Jones boarded the ship 
And made orders to leave the dock. 

"Davy Jones I have done as you said, 
Every order fulfilled without fail. 
But now we're going home, and we're leaving you here— 
It is you who shall never set sail!" 

Well he threw me down hard, and he drew out his sword, 
Scoffing at me as he scorned, 
"This is my ship! What gives you the right 
To decide who may now come aboard?" 

"For my crew, it was greed 'twas their downfall, 
And my first mate succumbed to his lust, 
But of all of these damned the first innocent man 
Is the one that you came to trust." 

"Good captain, your treachery shocks me! 
How innocent you seemed at first. 
I am taken aback by your surprising lack 
Of compassion—you see, I am cursed. 

I am trapped here in this rotting body, 
And trapped here awaiting the day 
When I see my true love, and live free up above, 
And let go of all of my hate." 

For a moment I almost believed him, 
A shade of regret in his eyes, 
But the captain held tight to his wit and his sense 
And responded with this stern reply: 

"Davy, your words are but poison, 
The kind that send men to the grave. 
By your deeds you are shown to be heartless and cold. 
We depart without you and your hate!" 

His sword clattered loud as it fell to the deck, 
And Davy Jones took a step back, 
Then my captain took up the cold weapon, and shouting, 
Leapt forth to press the attack. 

That day Davy Jones was defeated for good 
And we pushed him down off of the plank. 
And the captain yelled forth, "Ho, anchors away!" 
And a rippling black sail we did finally raise. 

And the bottle she held in her hands 
Was the poison from which I had drunk. 
But my spyglass had seen through her plans; 
We held fast and refused to give up. 
And the happiest fate of a man of the sea 
Is to come back to life from the dark of the deep 
To the sun, for one final journey, 
Making his heading for fiddler's green.

******

 

Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu

Tłumaczenie :

Pokaż tłumaczenie
[Wyspa, omen i kobiet/pokojówka]

A butelka trzymana w jej dłoniach
Była trucizną po której miałem być pijany
Choć moja luneta widziała jej plany
Samotne serca mogą być oszukane przez miłość
I gorzki los człowieka morza
I zejść żywym z łańcuchami i kluczem
Do zamka tuż po za jego zasięgiem
Jak stary Davy Jones przychodzi położyć go spać.

To był pierwszy grudnia i żeglować niebiesko
W zimny zimy poranek znaleźliśmy
Wszystko rozbite na wybrzeżu wyspy pokrytej śniegiem
Statek bez żeglarzy w zasięgu wzroku
Ja, Kapitan wydałem rozkaz, aby opuścić łódź
Mamy kotwicę ruszajmy do brzegu.
A następnie wspinać się po ostrej przerwie w kadłubie
Spotkaliśmy coś czego nie widziałeś wcześniej.

Z takielunku zwisał mężczyzna
Cały zakrwawiony, pobity i posiniaczony
I zwisając chłopak wychrypiał
„Strzeżcie się ignoranccy głupcy!
Czy nie wiecie jak wygląda
znak statku
Kiedy ona wzięła z zaskoczenia
I w różne strony rozdziela
Maszt, ster i deski
Jakby złapany przez plugawe wiatry
W burzy z piekła rodem najbardziej przerażający sztorm
Ale potem spod przychodzi cuchnący czarny smród
Jak tysiąc martwych gnijących starych marynarzy
A zanim zdążysz skoczyć ze statku i wejść na bezpieczny ląd
Jesteś zgubiony przez smród z oddechu bestii!”

„Mój kapitanie, mój kapitanie co teraz powinniśmy zrobić,
Dla tego człowieka, który mówił nie żyję.”

To był trzydziesty pierwszy czerwca w porcie na Tortudze,
Grabież podzielił i spędził,
Kiedy obudziłem się popołudniu do dźwięku dzwonu
Wyjrzałem przez okno na wschód i powiedziałem,
„Pod zielonym niebem i czerwonym morzem
Jest zło, szykuje w zatoce!”
I zanim mogłem obudzić pierwszego oficera lub załogę
Drzwi się otworzyły i weszła pokojówka.
„Jesteśmy atakowani, chodź ze mną” powiedziała dziewczyna
Kiedy ruszyła pędem po schodach pod pokład
I schodząc jeszcze raz do piwnicy poniżej
Przez pułapkę do tunelu poszliśmy
Ze ściany zabrała starą lampę
Z żaru moja rura dała światło
Pod ulicami między murami ociosanymi z rozpadającego się kamienia
Pośpieszyliśmy się i uciekliśmy do nocy

Na pokładzie mojego statku trzymała mocno moją rękę
I dała jeden ostatni pocałunek przed zejściem na ląd
I bezpiecznie zeszła na ląd, odwróciła się i powiedziała
„Przepraszam, ale to jest koniec końca”

Kotwica, maszt i bezpieczniki które podpalono
Przez załogę, po moich przyjaciół odwrócili się i zostawili mnie na śmierć
Żagiel, który złamano, oh, wiatr który był szybki
Nad morzem, moja krew, jak tonąłem, oh mój strach
Dla gorzkiego losu człowieka morza
Zejść żywym z łańcuchami i kluczem
Do zamka tuż po za jego zasięgiem
Jak stary Davy Jones przyszedł położyć go spać

Z rana obudziłem się i okazało się że cała załoga zniknęła
I usłyszałem, że mój kapitan nie żyje,
Wziąłem co splądrowałem w moje imię
I moje serce jak kamień upadło.

Na kluczu znalazłem statek skierowany na zewnątrz
I kapitan zobaczył mnie i powiedział
„Wejdź na pokład i podziel się cokolwiek splądrowałeś,
My znaleźliśmy się w równej mierze mój przyjacielu.”


[Bestia, Wilk morski, i dziewoja]

To był trzynasty marca, płynęliśmy do wybrzeża
Po odkopaniu naszej skarbnicy
Tylko jedna podróż więcej zanim się rozejdziemy
Więc obraliśmy nasz kierunek na zatokę.

To było pierwsze spokojne żeglarstwo, radość podniosła moje serce
Jak morska bryza grała z moimi włosami.
Potem sztorm ze wschodu przyszedł po nas
Tak pewny i szybki jak rozpacz

A potem z głębin przyszedł cuchnący czarny smród
Jak tysiąc martwych gnijących starych żeglarzy
I zanim mogliśmy skoczyć ze statku i zejść na bezpieczny ląd
Spojrzeliśmy w twarz bestii!

Kiedy smród który powstał przezwyciężał nasze serca
Spojrzałem na kreaturę ze strachem
Szpony które rozrywały i dzioby które karmiły się
I macki które ciągnęły w dół martwych.

I dźwięk klaksonu rozbrzmiał od zgiełku
Jak kapitan krzyknął zza steru statku
„Do broni! Zmieść ogniem i mieczem wroga!
Walczyć to nasza jedyna nadzieja!”

Zgromadziliśmy i rzuciliśmy wszystkie nasze latarnie i proszek
I pochodnie w czerń
Tniemy macki, rozbijamy dzioby
Jak poobijany i pobity w płomieniach

Bestia służyła i była przekupiona i wiła się cała dookoła
Podczas gdy kapitanowi chłód stali wyciął serce
Z ostatnim tchnieniem krzyknął głośno

„I ona bierze dusze najlepszych mężczyzn
Na statek który nigdy nie wypłynie!”

Gdy siedziałem na pokładzie z zimnym niedowierzaniem
Z kubkiem piwa w ręku,
Wróciłem myślami do zimnego zimy poranka
I zakrwawionego, pobitego, wiszącego mężczyzny.

„Czy nie znacie wyglądu znaku statku?”
Powiedziałem do człowieka obok mnie, a on powiedział.
„Każdy marynarz i nicpoń zna bestie
Przez zieleń nieba i czerwień morza.

To dzieło starego Davy Jones’a -
On pociągnął nas w dół do swoich sądów.”

Stary wilk morski powiedział „Jest dziewka którą znam
W tawernie w dół nad zatoką
Jej włosy czerwone od płomieni potępionych,
I jej miodowy język z sosem kłamstw.
Jej skóra jest blada jak jedwab pokryta kośćmi,
I jej oczy zielone jak morze.
Kiedy jest sztorm i rozwala i zdradziecko ciągnie cię w dół
Poniżej położyć cię spać.”

Wtedy niespodziewanie zobaczyłem marynarza
Podszedł do mnie i powiedział.

„Mój kapitanie, mój kapitanie, co teraz powinniśmy zrobić?
Dla naszego kapitana zabitego przez bestie i nie żyje.

To był dwudziesty siódmy maja kiedy przybyliśmy
Do portu na Tortudze kolejny raz.
Podzieliliśmy się łupami i udałem się na poszukiwania
Kobiety którą spotkałem wcześniej.

Znalazłem ją w burdelach w dół nad zatoką
Atrakcje dla mężczyzn za wynagrodzeniem jej.
Dałem dziewce w salonie monetę,
I spytałem czy uda się ze mną.

Ona pojawiła się delikatnie jak cień,
I przyjemnie jak płomień.
Ona skinęła na mnie palcem,
I moja dusza wypełniona żądzą jak przyszedłem.

Poszedłem z nią do jej komnaty,
I patrzyłem na nią jak się rozbierała
Wtem odwróciła się do mnie i ofiarowała mi
Inkrustowane beczki ze złotem.

„Pij ze mną i chodź do łóżka” Śpiewała
„Gdzie mewy płaczą gdy latają nad głowami
I ocean smakuje tak słodko jak trzcina
Każdy statek który wyrusza jest na twoje rozkazy.”

Uśmiechnąłem się do niej jak wypiłem
Z beczki w której jest mój los zamknięty
Wtedy przechyliła się blisko i wyszeptała
„Strzeż się ty ignorancki głupku!

Poznaj mojego drogiego męża kiedy będziesz schodzić
Na statek który nigdy nie wypłynie!”

A butelka trzymana w jej dłoniach jak uciekałem
Była trucizną po której miałem być pijany i powiedziałem
„Choć moja luneta widziała jej plany do końca
Nadal najbardziej samotne serce może być oszukane i krwawiące.”
Ku dołowi tonąłem i patrzyłem z grymasem
I do łańcucha wokół mojej szyi była doczepiona kotwica
Do mojej miłości. W mojej niewinności zostałem szybko pocięty
I zdradzony do Piekła wiecznego żalu.

To była godzina zmierzchu, a wraz ze słońcem,
Zszedłem w głęboką otchłań
Z pożądaniem i grzechem przywierającymi do mojej skóry
Jak łańcuchy które ciągnęły moje ciało.

Zostałem przywitany przez zmarłego
Mięso zjedzone z jego czaszki
„Witam w grobie, twoje zwłoki są wśród wielu
Zabiorę cię zobaczyć się z Davym Jonsem”

[Diabeł, Śmierć, Ostatni Świt]

To było jedenaście długich miesięcy na dnie morza,
Moje ręce pracowały do kości
Bat był okrutny na moich plecach i piersi
Dzień i noc byłem sam.

W ciemności wyraźnie słyszałem dźwięk dzwonu
Wzywający wszystkich by przyszli szybko do sądu
Szef Piekła miał okrutne słowo do podzielenia
Na ulgę nie miałem nadziei.

Wszyscy zmarli się zgromadzili przed nim
Władca smutnych i potępionych
Potem zobaczyłem u jego boku mojego pierwszego oficera i się popłakałem
„Panie błagam cię – Nie krzywdź tego człowieka!”

Zostałem zmuszony podejść do przodu mamroczącego tłumu
I zmuszony paść na kolana do jego stóp
Widziałem strach w oczach mojego lojalnego pierwszego oficera
I potem Davy Jones zaczął mówić.

„Nie jesteś ostatnim który mnie widział,
Nie jesteś też pierwszym,
Ale jeśli nie jesteś ostrożny z tym co mówisz
Oh, może być źle.

Ten człowiek który stoi tu przed tobą -
Twój ukochany jest on czyż nie?
Godnym zaufania przyjacielem aż do końca,
On przyszedł uratować cię od zgnicia.

Miałem plan z tobą dobry kapitanie -
Jestem w potrzebie twojej załogi.
Odmawiasz mi swoją usługę już jedenaście miesięcy
Jakbyś miał coś do udowodnienia.

Zatrzymam twoją duszę do dnia
I mój gniew będzie całkiem wylany
Na ciebie i twoją załogę ale szczególnie
Na człowieka który przyszedł cię uratować.”

Jak on podniósł mnie za kołnierz
I gapił się tymi martwymi stalowymi oczami,
Wyjąłem moje serce i dałem jemu
Potem powiedziałem w odpowiedzi

„Przyszedłem służyć
Na twoim statku dobry panie
Pełen honoru
i pełen dumy.”

To była północ i wycierałem pokład
Na statku, który nigdy nie wypłynie.
To był stary zniekształcony wrak złamany w pół
Bez masztu, bez takielunku lub balustrady

Przez trzydzieści długich lat trudziliśmy się,
Przygotowaniem statku do wypływu,
Więc stary Davy Jones mógł uciec od swojego zimnego domu
I powrócić do swojej panny młodej i swego serca.

Pewnego dnia kapitan odciągnął mnie na bok
„Naprawa jest prawie skończona
Wtedy kotwica idzie w górę i żagle będą podniesione
I stary Davy Jones będzie mógł odejść.”

„Mój kapitanie, mój kapitanie, co teraz możemy zrobić?
Jeśli wypłyniemy cały świat będzie stracony!”

„Nigdy nie bój się mój dobry człowieku! W sekrecie planowałem
Ostatnią działkę która zabierze nas bezpiecznie do domu,
I trzymać Davy’ego Jones’a z daleka od lądu.
Chodź ze mną – wyjaśnię wszystko na dole.”

To była godzina zmierzchu kiedy wszyscy byliśmy gotowi,
Na godzinę przed świtem,
Kiedy stary Davy Jones wsiadł na pokład statku
I dał rozkaz by opuścić port.

„Davy Jones zrobiłem jak powiedziałeś
Każdy rozkaz spełniony bezbłędnie.
Ale teraz wracamy do domu i zostawimy cię tutaj -
To ty nigdy nie wypłyniesz!”

Rzucił mnie na podłogę mocno i wyciągnął swój miecz,
Szydził ze mnie, oh, jak on gardził mną
„To jest mój statek! Co daje ci prawo
Do decydowania kto może teraz wejść na pokład?”

Dla mojej załogi to chciwość to był ich upadek,
I mój pierwszy oficer uległ jego żądaniom
Ale wszyscy przeklęli pierwszego niewinnego człowieka
Który przyszedł zaufać.”

„Dobry kapitanie, twoja zdrada szokuje mnie!
Jak niewinny się wydawałeś.
Jestem zdumiony twoim zaskakujący brakiem
Współczucia - Widzisz jestem przeklęty.

Jestem tutaj uwięziony w tym gnijącym ciele,
I uwięziony tutaj czekam na dzień
Kiedy widzę moją prawdziwą miłość i życie w wolności na górze
I puścić cały mój gniew.”

Na moment prawie mu uwierzyłem ,
Cień żalu w jego oczach
Ale kapitan trzymał się mocno swojego dowcipu i jego znaczeniu
I odpowiedział surowo:

„Davy twoje słowa są trucizną,
Rodzaju które wysłały ludzi do grobu
Poprzez swoje czyny okazuje się że jesteś bez serca i zimny.
Odchodzimy bez Ciebie i Twojej nienawiści!”

Jego miecz stuknął głośno jak upadł na pokład
I Davy Jones cofnął się o krok.
Wtedy mój kapitan wziął zimny miecz krzycząc,
Skoczył naprzód ponaglać do ataku.

Tego dnia Davy Jones został pokonany na dobre
I pchnęliśmy go w dół z deski
I kapitan krzyknął „Ho, schować kotwicę!”
I falujący czarny żagiel my wreszcie podnieśliśmy.

A butelka trzymana w jej dłoniach
Była trucizną po której miałem być pijany
Ale moja luneta widziała wszystkie jej plany,
Zorganizowaliśmy się szybko i odmówiliśmy poddania się
I najszczęśliwszy los człowieka morza
Powrócił do życia z ciemności głębin
Do słońca w ostatnią podróż,
Wykonanie nagłówka dla skrzypka zieleni.

Historia edycji tłumaczenia

Autor:

(brak)

Edytuj metrykę

Komentarze (0):

tekstowo.pl
2 573 798 tekstów, 31 820 poszukiwanych i 236 oczekujących

Największy serwis z tekstami piosenek w Polsce. Każdy może znaleźć u nas teksty piosenek, teledyski oraz tłumaczenia swoich ulubionych utworów.
Zachęcamy wszystkich użytkowników do dodawania nowych tekstów, tłumaczeń i teledysków!


Reklama | Kontakt | FAQ | Polityka prywatności | Ustawienia prywatności