Wu En, Yu Xia - Ren Jian Zong Wo (人间纵我)

Niespokojny wiatr niesie się po świecie
Zatarta jest granica między dobrem a złem
Trudno jest uwolnić się od chciwości, głupoty, gniewu i urazy
Droga do wielkości — zdradliwa i niebezpieczna, za którą niosą się dźwięki bitwy
Nim się spostrzeżesz, wszystko to okazuje się być niczym więcej, jak tylko opowiastką przy herbatce

Struny splatają to życie z poprzednim
Na pierwszy rzut oka trudno jest rozróżnić kto jest dobry, a kto zły

Śmiech, niczym kamień, zakłóca spokój jeziora, tworząc zmarszczki na wodzie
Urok tego beztroskiego, pełnego wdzięku wędrowca porywa serce

Ludzkie serca pozostają tak tajemnicze, jak bezkresne niebo
W czyich rękach spoczywa los trzech tysięcy istnień, prowadząc do ich zguby?

Nad Zaciszem Obłoków wnoszą się ognie wojny
Każda śmierć powoduje palący ból w sercu, jak piętno wypalone na piersi

Prawda odbija się w przejrzystym lustrze
Pośród chmur przelatuje samotny żuraw
Kto może zrozumieć? Nie ma nikogo, komu można powierzyć troski swojego serca
Dwie strugi łez, gdy niezliczone myśli przemykają w mgnieniu oka
Z ciężkim sercem śpiewam cichą piosenkę — kto ją słyszy?

Wolny i beztroski, lecz śmiało kroczy naprzód
Choć w jaskini Xuanwu czekają liczne niebezpieczeństwa
Złamana kość, lecz będąc razem, wszelkie przeciwności tracą znaczenie
Taka jest moja natura — stawiać czoła nawet największym płomieniom
Miotani między uznaniem a krytyką, szczęściem i nieszczęściem – kto je nam zsyła?

Powracasz — jednak obawiam się, że podążamy zupełnie innymi ścieżkami
Przybywasz — w zimnym świetle księżyca samotny flet płacze wraz z duchami

Egzorcyzm — jeden talizman, by odpędzić nienawiść mściwych duchów
Jeśli niebiosa nie znają sprawiedliwości, to wezmę sprawy w swoje ręce

Beztroskie dni obracają się w pył
Bramy podziemi ciągle zamykają się i otwierają
Obawiam się, że pewnego dnia wpadniesz w objęcia zagłady, z której nie będzie powrotu

To, co wydarzyło się w przeszłości, zostaje nieopowiedziane
Pozostaje ogromny dług wdzięczności do spłacenia
Wspomnienie tych dwóch nocy, spędzonych w agonii, wciąż jest tak wyraźne

Sytuacja bez odwrotu —
Stoję samotnie na przełęczy Qiongqi i patrzę wokół
Możliwe, że już na starcie popełniłem błąd — każdy kolejny krok był tylko gorszy
Dwie strugi łez — w mgnieniu oka przygniata mnie ogrom wyrzutów sumienia
Moje poczucie winy przeszywa mnie niczym ostrze

Dusza rozrywa się na małe kawałeczki i zanika
Kości roztrzaskują się, prochy rozpraszają się na wietrze
Bezlitosna rzeź, bez strachu przed ogniem karmicznej zemsty
Podążając drogą do podziemi, kto może przewidzieć swój los?
Chciałbym móc dzielić ciężar nawet i tysiąca kar razem z tobą

Kto jest tą beztroską osobą, łaknącą radości i kielicha wina?
Udręczone serce i ciało naznaczone trzydziestoma trzema bliznami

Kto mnie wzywa?
Długo skrywane życzenia splatają się w miejscu, w którym powraca dusza
Śmiejąc się w głos, przeszłość wydaje się tak ulotna, jak poranna mgła
Chociaż przejrzałem przez mgliste warstwy prawdy i fałszu
To blednie w porównaniu z tym, że on jest u mojego boku

Każdy zmaga się z trudnościami
Pragnienia są ulotne i nieuchwytne
Droga do oświecenia często kończy się jedynie chwilową sławą i pustą reputacją
Pozostaje tylko uraza, bo nie da się wiecznie zacierać różnicy między prawdą a fałszem
Ostatecznie, wszelka miłość, nienawiść i żale stają się przeszłością

Słońce zachodzi za dalekimi górami
Trzymając się za ręce, podróżujemy razem na krańce świata
Przystań mojego serca wypełniona jest kwiatami lotosu
Chociaż życie było trudne, było warto, jeśli teraz dzielimy wspólnie wszystkie przyszłe pory roku
Możemy przemierzać świat, pijąc Uśmiech Cesarza i odpoczywać w Gusu