The Who – angielski zespół rockowy powstały w 1964, związany z subkulturą modsów, uważany za jedną z najbardziej wpływowych grup rockowych wszech czasów. Grupa wywodzi się z zespołu The Detours, założonego przez Rogera Daltreya w 1961, grającego covery rhythm and bluesowe. W 1964 grupa, w uformowanym już składzie, zmieniła nazwę na High Numbers, wydając jeden singel. Ostatecznie muzycy zmienili nazwę na The Who, zaczęli grać własny repertuar i wyrabiać własny, specyficzny styl sceniczny. Według fanów był jedenym z najwybitniejszych i najpopularniejszych zespołów lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, od razu stał się ulubionym zespołem brytyjskiej subkultury młodzieżowej lat 60. XX wieku – modsów[potrzebne źródło].

Grupa miała w swoim repertuarze utwory psychodeliczne i hardrockowe. Występowała i nagrywała jako kwartet. Za lidera grupy uważany był zazwyczaj gitarzysta Pete Townshend – instrumentalista, którego unikalna technika "wiatraka" (uderzania akordów ręką obracającą się na podobieństwo wiatraka) wzbudzała uznanie publiczności[potrzebne źródło]. Był natomiast kompozytorem i wizjonerem rocka, autorem pomysłów, tekstów i kompozycji dwóch najsłynniejszych oper rockowych Tommy i Quadrophenia. Wokalista grupy Roger Daltrey obdarzony był czystym i mocnym głosem, zdolnościami aktorskimi i sceniczną charyzmą. W oryginalnym składzie grali ponadto Keith Moon (perkusja) i John Entwistle (gitara basowa). Moon szybko też zaczął być znany z pełnej pasji, wręcz szaleńczej gry na perkusji oraz ekstrawaganckiego zachowania poza sceną[potrzebne źródło].

Pierwszy singel "I Can't Explain" zespół wydał w styczniu 1965. Grupę uczyniła sławną już pierwsza płyta wydana w 1965 My Generation (w USA jako The Who Sings My Generation). Znalazł się na niej jeden z najbardziej popularnych utworów w historii rocka "My Generation", który ze słynną frazą I hope I die before I get old (ang. "mam nadzieję, że umrę, zanim się zestarzeję"), stał się hymnem młodego pokolenia. Hymnem jak się okazało ponadczasowym, bo o kilkanaście lat późniejsza subkultura punków również utożsamiała się z tym tekstem, parafrazując go hasłem "No Future".

W czasie wykonywania utworu na scenie grupa zwykła urządzać spektakl destrukcji. Townshend rozbijał na drobne kawałki ciągle grającą w sprzężeniu zwrotnym gitarę, a Moon rozkopywał i deptał swój zestaw perkusyjny, który w ostatnich akordach piosenki wybuchał eksplozją sztucznych ogni. Destrukcja stała się główną cechą grupy w czasie jej młodzieńczego okresu. Muzycy w niej grający stali się postrachem menedżerów hotelowych. Apartamenty przez nich zajmowane często nadawały się już tylko do remontu. Talent do destrukcji Keitha Moona, szybko przerodził się w proces autodestrukcji, która doprowadziła go do przedwczesnej śmierci z powodu zażycia zbyt dużej dawki leków mających pomóc mu w uwolnieniu się od alkoholizmu w 1978[potrzebne źródło].

Zespół stał się popularny również w USA, po występie na festiwalu rockowym Monterey Pop Festival w 1967. W 1969 wystąpił także na festiwalu w Woodstock, wykonując tam m.in. Tommy'ego. Po pierwszych kilku albumach, w których grupa grała muzykę mieszczącą się w standardzie rock and rolla i psychodelicznego rocka, z czasem muzyka grupy się wzbogaciła, gdy na jej czoło coraz bardziej wysuwał się Pete Townshend, jako kompozytor i autor tekstów. Album Who's Next daje przykład jego możliwości. Takie utwory jak "Baba O'Riley", "Behind Blue Eyes" i "Won't Get Fooled Again" należą do najlepszych utworów rockowych wszech czasów[potrzebne źródło]. Z czasem jednak muzyczna dyktatura Townshenda pchająca grupę w stronę progresywnego rocka, zaczęła powodować tarcia w grupie. Entwistle i Moon byli zainteresowani graniem ostrego hard rocka, z którego w tamtym okresie zaczynał wyłaniać się heavy metal. Daltrey zaś coraz bardziej zainteresowany był swą karierą aktorską. Spowodowało to zwolnienie tempa wydawania płyt w drugiej połowie lat siedemdziesiątych i próby rozwinięcia karier solowych przez jej członków.

Po śmierci perkusisty Keitha Moona w 1978, pozostali członkowie długo debatowali, czy grupę rozwiązać (tak jak będący za dwa lata w podobnej sytuacji Led Zeppelin), czy kontynuować działalność. Wybrali tę drugą opcję, nagrywając dwie płyty, nigdy jednak potem nie zdołali odzyskać poprzedniego brzmienia ani popularności. W 1979 na koncercie w Cincinnati doszło do tragedii – zadeptania 11 fanów. W tym okresie też Townshend przeszedł poważne problemy z narkotykami. W 1983, po pożegnalnej trasie koncertowej, zespół oficjalnie zakończył działalność. Jednakże, mimo tego, członkowie grupy w dalszym ciągu co kilka lat schodzili się razem, organizując trudne już do policzenia pożegnalne trasy koncertowe. W 1985 zespół wystąpił na koncercie charytatywnym Live Aid. Właśnie w przeddzień jednej z tras, w 2002 w hotelu w Las Vegas, zmarł John Entwistle, jednakże grupa pośpiesznie zatrudniła jego zastępcę i kontynuowała trasę koncertową.

Piosenki The Who wykorzystano w serialach z cyklu CSI: Crime Scene Investigation produkowanych przez Jerry'ego Bruckheimera jako utwory czołówkowe. Są to: "Who Are You" w serialu Kryminalne zagadki Las Vegas, "Won't Get Fooled Again" w Kryminalnych zagadkach Miami i "Baba O'Riley" (znane również pod tytułem "Teenage Wasteland") w Kryminalnych zagadkach Nowego Jorku (które gościnnie pojawiło się też w serialu Dr House). Wcześniej "Baba O'Riley" wykorzystano w filmie Spike'a Lee "Summer of Sam".

W 1990 roku grupa The Who została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.

Skład:
* Roger Daltrey - śpiew, harmonijka ustna (od 1964)
* Pete Townshend - gitara, instrumenty klawiszowe, śpiew (od 1964)
* Keith Moon - perkusja (1964-1978)
* John Entwistle - gitara basowa, instrumenty klawiszowe, śpiew (1964-2002)
* Kenney Jones - perkusja (1978-1988)
* Simon Phillips - perkusja (1989)
* Simon Townshend - gitara, śpiew (od 1996)
* John Bundrick - keyboard (od 1979)
* Zak Starkey - perkusja (od 1996)
* Pino Palladino - gitara basowa (od 2002)