Brytyjska grupa dance-popowa, która zyskała sławę dzięki wybrykom androgynicznego frontmana Pete'a Burnsa, Dead or Alive powstała w Liverpoolu w 1980 roku. Burns pojawił się po raz pierwszy trzy lata wcześniej w Mystery Girls, później przewodząc proto-gotyckim rockerom Nightmares in Wax; założył Dead or Alive z klawiszowcem Martym Healeyem, gitarzystą Mitchem, basistką Sue James i perkusistą Joe Muskerem, debiutując w 1980 roku wyprodukowanym przez Iana Broudie'ego, podobnym do The Doors utworem „I'm Falling”. Następnie ukazał się „Number Eleven”, ale gdy grupa zyskiwała na popularności, została zmieciona z powierzchni ziemi przez pojawienie się nowego ruchu romantycznego, a Burns oskarżył później androgynicznego chłopaka Boya George'a z Culture Club, że po prostu ukradł jego skandaliczny wizerunek.

Niezrażony Burns kontynuował z przerobionym składem Dead or Alive, w tym przyszłym gitarzystą Mission U.K. Wayne'em Husseyem i basistą Mike'em Percym. W trakcie nagrywania płyt, w tym EP It's Been Hours Now z 1982 r. i kolejnego singla „The Stranger”, grupa ewoluowała w prawdziwy zespół taneczny i ostatecznie trafiła do dużej wytwórni Epic. W 1983 r. ukazała się seria singli, w tym „Misty Circles” i „What I Want”; Hussey wkrótce odszedł, a skład składający się z Burnsa, Percy'ego, klawiszowca Tima Levera i perkusisty Steve'a Coya zaliczył pierwszy duży hit Dead or Alive, cover disco klasyka KC & the Sunshine Band z 1984 r. „That's the Way (I Like It)”, który nieznacznie otarł się o brytyjską czołówkę.

Pełnowymiarowy debiut Dead or Alive, Sophisticated Boom Boom, również dobrze wypadł wśród publiczności, ale prawdziwą gwiazdę osiągnęli na początku 1985 roku dzięki hitowi Hi-NRG „You Spin Me Round (Like a Record)”, pierwszemu przebojowi numer jeden dla zespołu produkcyjnego Stock, Aitken & Waterman. Następna płyta, Youthquake, również okazała się hitem, przynosząc kolejne hity w postaci singli „Lover Come Back to Me,” „In Too Deep,” i „My Heart Goes Bang.” „Brand New Lover” ukazał się w 1986 roku i utrzymał grupę w centrum uwagi, ale płyta Mad, Bad and Dangerous to Know z 1987 roku okazała się katastrofą w kraju i w Stanach Zjednoczonych, chociaż w Japonii pojawiło się wielu oddanych fanów.

Po Nude z 1989 roku Lever i Percy opuścili grupę; jądro Burnsa i Coya pozostało, przejmując dodatkowo obowiązki produkcyjne i menedżerskie. Kolejne płyty Dead or Alive obejmowały Fan the Flame, Part One i Nukleopatra. Burns zmarł po zawale serca 23 października 2016 roku, a Steve Coy, drugi po Burnsie pod względem długowieczności w grupie, zmarł 4 maja 2018 roku.

Członkowie:
Pete Burns – wokal, tamburyn (1979–2016; zmarł w 2016 roku)
Martin Healy – instrumenty klawiszowe (1979–1983)
Mick Reid – gitary (1979–1980)
Walter Ogden – gitara basowa (1979)
Rob Jones – gitara basowa (1979)
Paul Hornby – perkusja (1979)
Phil Hurst – perkusja (1979–1980)
Pete Lloyd – gitara basowa (1980)
Joe Musker – perkusja (1980–1982)
Sue James – gitara basowa (1980–1981)
Adrian Mitchley – gitara (1980–1981)
Mike Percy – gitara basowa, gitary, instrumenty klawiszowe (1981–1988)
Wayne Hussey – gitara (1981–1984)
Steve Coy – perkusja, instrumenty perkusyjne, instrumenty klawiszowe, gitary, gitara basowa (1982–2018; zmarł w 2018 roku)
Timothy „Tim” Lever – instrumenty klawiszowe, saksofon, gitary, sekwencery (1983–1988)
Peter Oxendale – instrumenty klawiszowe (1989–1995)
Jason Alburey – instrumenty klawiszowe, gitary (1995–2003)
Dean Bright – instrumenty klawiszowe, keytar (1995–2003)

Muzycy koncertowi:
Sonia Mazumder – tancerka, wokal wspierający (1982–1984)
James Hyde – tancerz (1987–1990)
Adam Perry – tancerz (1987)
Simon Gogerly – keytar, instrumenty klawiszowe (1989)
B.J. Smouth – instrumenty klawiszowe (1989)
Gary Hughes – tancerz (1989)
Matt Selby – tancerz (1989)
Tony Griffiths – tancerz (1989)
Steve Agyei – tancerz (1989)
Zeb Jamenson – instrumenty klawiszowe (1990)
Tracy Ackerman – wokal wspierający (1990)
Tony Griffith – tancerz (1990)
Philip Hurst – tancerz (1990)
Mark Scott – tancerz (1990)
Cliff Slapher – instrumenty klawiszowe (2001)
Micki Dee – instrumenty klawiszowe (2001)