Amerykański zespół z kręgu alternatywnego rocka. Obecnie gra w składzie - David Pirner (wokal, gitara prowadząca), Dan Murphy (gitara rytmiczna), Michael Bland (perkusja) oraz Tommy Stinson (gitara basowa). Najbardziej znany za sprawą przeboju „Runaway Train”.
Na początku była grupa Loud Fast Rules, która powstała w 1981 roku. Wydała trzy albumy, które przeszły właściwie bez echa. Ich jedynym sukcesem było nagranie singla „Runaway Train”. Nagranie przyniosło im Grammy. Na gruzach formacji, w 1983 roku w Minneapolis, powstał Soul Asylum. W pierwszym składzie znaleźli się – Dave Pirner (perkusja), Dan Murphy (gitara, wokal) oraz Karl Mueller (bas). Perkusista bardzo szybko stał się głównym wokalistą, a wtedy jego miejsce za bębnami zajął Pat Morley. Początkowo występowali w swojej najbliższej okolicy, bardzo szybko stawali się jednak popularni, a wszystko z powodu dynamizmu i energii, czyli podstawowych wyznaczników ich scenicznych występów.
Zadebiutowali w 1984 roku EP-ką „Say What You Will... Everything Can Happen”, na której znalazło się aż dziewięć kompozycji. Niedługo potem wydano longplay „Say What You Will, Clarence... Karl Sold the Truck”, poszerzony o kolejne pięć utworów. Zbiegło się to wszystko w czasie z personalną roszadą w składzie – z formacją pożegnał się jej dotychczasowy perkusista – Pat Morley. Na jej miejsce przyjęto Granta Younga.

Dwa lata później na rynku ukazał się ich drugi album „Made To Be Broken”. W tym czasie, co naturalne, by przedstawić się jak największej rzeszy słuchaczy – zespół występował wielokrotnie jako support przed amerykańską grupą rockową Hüsker Dü (również Z Minneapolis). Z punktu widzenia budowania swojego brzmienia – był to bardzo ważny czas dla Soul Asylum; słychać było sporo twórczych eksperymentów z rockiem lat 70., punkiem,, hardcorem, czy nawet muzyką country i kontrolowanym kiczem. Wszystko udawało się jednak spiąć aranżacyjnie w spójną całość i powodowało, że grupa mocno kontrastowała z ówczesnymi popularnymi undergroundowymi formacjami. Kiedyś określono nawet ich muzykę jako skrzyżowanie Kiss z Hankiem Williamsem, rzucone w dodatku pod jadący z dużą prędkością pociąg. Po latach uważa się, że zespół był jednym z prekursorów grunge’u i w jego twórczości można znaleźć wiele odniesień do tak zwanego „okresu przed Nirvaną”, który kształtował się zarówno w Minneapolis, jak i Seattle. Mimo tego lokalnego zainteresowania, jakie zdobywała grupa – dla szerokiej publiczności amerykańskiej – wciąż pozostawała nieznana.

W 1988 roku muzycy podpisali kontrakt z A&M Records. Kilka miesięcy później wydali longplay „Hang Time”. Był to ich debiut w wielkiej wytwórni. Rok później swoją premierę miała EP-ka „Clam Dip & Other Delights”, będąca swoistą parodią płyty „Whipped Cream & Other Delights” jednego z założycieli wytwórni – Herba Alperta, który podobno nie był zachwycony tym kontrolowanym plagiatem. W 1990 roku pojawił się krążek „And the Horse They Rode in On”. Niestety, ze względu na marną sprzedaż wydawnictwa, a także z powodu problemów ze słuchem Dave’a – podjęto decyzję o rozwiązaniu grupy.

Była to jednak decyzja pochopna. Przełom miał nadejść z początkiem lat 90., gdy po serii akustycznych koncertów, podpisali kontrakt z Columbią Records. W 1992 roku wydali „Grave Dancers Union”, który okazał się ich najpopularniejszym albumem w całej dyskografii. Tytuł zaczerpnięto od znajdującej się na płycie piosenki „Without A Trace”. W warstwie brzmieniowej powiększono instrumentarium o regularny kwartet smyczkowy i organy Hammonda. W styczniu następnego roku muzycy swoim występem uświetnili inaugurację prezydentury przez Billa Clintona. W 1994 roku otrzymali Grammy w kategorii Najlepszy Utwór Rockowy za nagranie „Runaway Train”. Klip do tego utworu zawierał podobizny i nazwiska zaginionych dzieci. Na końcu pojawiał się apel wokalisty, by zgłaszać pod alarmowy numer telefonu, widoczny na ekranie, wszystkie przypadki dzieci, choćby tylko podobnych do tych, których zdjęcia pojawiły się w teledysku. Poza granicami Stanów Zjednoczonych – w klipie umieszczano zdjęcia dzieci pochodzących z kraju, w którym akurat emitowano daną wersję. W widoczny sposób teledysk pomógł na nowo połączyć się rozdzielonym rodzinom.

Przed przystąpieniem do pracy nad nowym materiałem – ze składem pożegnał się perkusista Grant Young. Zastąpił go Sterling Campbell, który pojawił się już na płycie „Grave Dancers Union”. W 1995 roku do rąk fanów trafił longplay „Let Your Dim Light Shine” ze słynnym nagraniem „Misery”. Dwa lata później zagrali na rzecz ofiar ogromnej powodzi, jaka z powodu wylania Rzeki Czerwonej nawiedziła Minnesotę, Północną Dakotę oraz Południową Manitobę. Część z utworów znalazła się potem na wydawnictwie „After the Flood: Live from the Grand Forks Prom, June 28, 1997”, będącym zapisem tego koncertu. Wydano go siedem lat później.

W 1998 roku grupa wydała kolejny album studyjny – „Candy from a Stranger”. Niestety płyta nie chciała się sprzedawać i muzycy rozstali się z wytwórnią. Sam Pirner stwierdził, że tym krążkiem jakby wykonali krok w tył. W tym czasie nawiązał współpracę ze swym przyjacielem reżyserem i przy okazji długoletnim fanem grupy – Kevinem Smithem. Pokłosiem tego było skomponowanie ścieżek dźwiękowych do jego trzech filmów – „Clerks”, „Clerks II” oraz „Chasing Amy”. Dodatkowo, Smith wyreżyserował teledysk do utworu „Can’t Even Tell”, który trafił na soundtrack do pierwszego ze wspomnianych obrazów.

W maju 2004 roku, u basisty Carla Muellera zdiagnozowano nowotwór gardła. Muzyk przeszedł niezbędną operację, a pięć miesięcy później zagrano specjalny koncert charytatywny na rzecz jego leczenia. Wystąpili wtedy na scenie nie tylko pozostali członkowie zespołu, lecz także Gear Daddies, Paul Westerberg oraz założyciel Hüsker Dü - Bob Mould oraz Grant Hart. Sam chory również pojawił się na scenie, gdyż choroba znajdowała się w fazie remisji. Podczas koncertu udało się zebrać ponad 50 tysięcy dolarów. Niestety nowotwór znów dał o sobie znać i Mueller zmarł w czerwcu następnego roku w swoim domu. Pod koniec roku odbył się koncert pamięci muzyka, podczas którego na scenie pojawił się Tommy Stinson (Replacements, Guns N' Roses) oraz Michael Bland (współpracujący z Princem).

W 2006 roku światło dzienne ujrzała płyta „The Silver Lining”, na której znalazły się również partie Muellera, zarejestrowane jeszcze przed jego śmiercią. Na początku marca 2007 roku, wspólnie z między innymi Cyndi Lauper, Mint Condition oraz Lifehouse, wzięli udział w koncercie poświęconym Wainowi McFarlane’owi, liderze legendarnej formacji reggae – Ipso Facto. Podczas imprezy zbierano pieniądze potrzebne na transplantacje nerek chorym.

Oficjalna strona: http://www.soulasylum.com/