Calvaria - Cień zepsutych zwłok

Wpajane od lat kościelne przeslanie
Wyrwało swe szpony zdradliwej obludzie

Wyrzucona nienawiść potępia słabych
Uśpiona snem na jawie, nadciąga siłą potężną

Demon rozpościera swe skrzydla
Zabija zepsute, nagnite ciało

Na krwawym poslaniu nie czujace już bólu
niedawnego konania
Radość duszy i niepewność gdzie podąży
W stronę światła nie

Tam lizanie stóp po kres wieczności
ciemność! To piedestał u czciciela grzeszników
Grzesznych potępionych przez kościelne ścierwo

Nie mógł jej zawieść, chciała być wyzwolona
Biagal, nie karz mi zabijać

Twe nędzne cialo tak żąda smierci
Wbijasz kły w gardło, wyrwane flaki

Zaspakajasz żądze , przygaszasz
Kusiciel twój ojciec, światło ciemności
Pójdź za nim w piekielną otchlań,
a doznasz cielesnego ukcienia

Doznasz cielesnego ukojenia
Grzeszni oni odplyną, jak rzeka krwi.