L.U.C - Powietrze stoi

Powietrze stoi. Jestem kosmosu pestką
w puchowodowo-poduchowej zbroi.
Z szumu zrobię sobie kołdrę- szum koi.
Wtem rozpłynie się co konieczne,
myśli odwieczne procedury skuteczne.
Zamykam siebie na klucz,
przemykam drogi mleczne,
z siłą hiper-ultranapędu.
Teleportuję się wokół siebie,
czy do inter galaktycznego pędu.
Nie ma ludzi, nie ma trendów,
telefonów, sukcesów ani błędów.
Nie ma, więc nie ma pędu,
tylko ja i dymu pięć kłębów.
Patrzymy jak nuda rośnie,
wciąga skompresowane minuty obłędu.
W szepcących szmerach
otwiera się imaginacji spektaklosfera.