P. Mobil - Ne féljetek, nem megyünk haza!

Nie bójcie się, nie wracamy do domu,
Od dawna już nasz Kraj nas nie woła.
To miejsce, gdzie były kołyski naszych marzeń i grobów,
Dziś staje się raka, gnijącą plamą niebiesko-żółtą.

Nie bójcie się, nie wracamy do domu,
Tam domy już nie mają okien.
One spoglądają w przeszłość i przyszłość,
Ale nie ma nikogo, kto by zagrał na trąbce.

Nie bójcie się, nie wracamy do domu,
To dawno temu była świątynia odmienności.
I ty tam jesteś tylko służącym, niewolnikiem,
Chociaż w kieszeni masz błyszczący paszport.

Nie bójcie się, nie wracamy do domu,
Naród zawiści, ciepły, tępaku.
Nasz skarb to nie skradzione łachmany,
Nosimy go w naszych duszach: wiara i wola,
Naród kłamstw, ty tchórzu, głupku.
Gdziekolwiek jesteśmy, jest to wszystko węgierska wyspa,
Zachodzą w ciemnościach płonące ognieczki.
Nie bójcie się, nie wracamy do domu!

Nie bójcie się, nie wracamy do domu,
Jesteśmy i zostajemy jak wyrzucone psy.
Nasz los nie jest już waszym losem,
Zdrajcy, złodzieje, nowobogaccy.

Nie bójcie się, nie wracamy do domu,
Gdzie brat jest wilkiem dla brata.
Ten, który trzy razy odrzuca nas do rana,
Niech będzie przeklęty, niech będzie bogatszy.

Nie bójcie się, nie wracamy do domu,
Naród zawiści, ciepły, tępaku.
Nasz skarb to nie skradzione łachmany,
Nosimy go w naszych duszach: wiara i wola,
Naród kłamstw, ty tchórzu, głupku.
Gdziekolwiek jesteśmy, jest to wszystko węgierska wyspa,
Zachodzą w ciemnościach płonące ognieczki.

Nie bój się, już więcej nie wracamy do domu,
Już więcej nie wracamy do domu, już więcej nie wracamy do domu!
Już więcej nie wracamy do domu, już więcej nie wracamy do domu,
Idziemy do domu, do domu!