Łucja Prus - Ballada o Łazarzu

Gdy umarł Łazarz pierwszy raz
Kamień mu zamknął życia drogę
Po sądny dzień miał trwać ten głaz
Po dzień spotkania z samym Bogiem

Mrok Łazarzowi zajrzał w twarz
I obraz błędów w puste oczy
I nikt nie wierzył, nawet w snach
Że kamień z grobu się potoczy

Ciemnością duszy był ten grób
Świata całego pogrzebaniem
Bo jest największą z ludzkich prób
Gdy świat w człowieku zmartwychwstanie

Wśród bliskich rozpacz swoją śni
Łazarz jak noc w ramionach krzyża
I tylko Maria poprzez łzy
Widzi, jak światło się przybliża

I Pan przychodzi w blasku dnia
I grób otwiera mocą wiary
I każe Łazarzowi wstać
I każe iść mu w stronę Marii

Słoneczny pewno był to dzień
Tak jak biblijna wieść podaje
W otchłanie grobu wpełznął cień
Bo się przez miłość zmartwychwstaje

* * *

Tu jest pustynia, pustynia i ciemność
Gdzie każdy gest, każde słowo daremne
Kiedy odepchniesz od siebie ludzi
Noc cię ogarnie, słońce nie zbudzi

By przejść na drugi brzeg ciemnej rzeki
Tam gdzie nam serca otworzy złoty blask poranka
I świat weźmie nas w swe ramiona
Trzeba na nowo narodzić się w bólu

Trzeba zatrute myśli zabić nawet w snach
Pochylić czoło, wsłuchać się w swój głos
W nim się odsłania życia drugi brzeg
Za ciemną rzeką, za strumieniem łez