Andrzej Poniedzielski - Trzy siostry

gdziekolwiek człowiek
dąży
krąży
jest
hałas chaosu
leczy losu gest

samotność kropli –
najpewniejszą z ról
szczęście i ból

gdziekolwiek człowiek
morzem
ciałem fal
zdrojem i rzeką
w oceanu dal

samotność kropli
w trawie sennych pól
szczęście i ból

znałem je wszystkie
wszystkie trzy
znałem było nie było
trzy wielkie siostry
wielkie mgły
wiara nadzieja i miłość

wiarę
poznałem bardzo w czas
w czas gdy tak łatwo się śniło
potrzebna wiara że coś będzie
podczas gdy nigdy nie było

wiara jest stara
więc się stara
nadrabia wdziękiem
śpiewa piosenkę
witaj mi i najcięższa karo
najcięższą karę zniesiesz pięknie
gdy znosisz karę z wiarą

potem poznałem nadzieję
trudno nie poznać ją było
w czas gdy się tęskni jeszcze za wiarą
a widać nie czas na miłość

nadzieja - wiary młodsza siostra
płocha śmieje się mówi
mnie bierzcie,
bo siostra wiara bywa rzadko
ciągle ma coś do załatwienia na mieście

miłość
musiała tutaj być
czuję to
ilekroć płomień świecy westchnie
była
była bo zostawiła bolesny cud
cud jednej łzy
łzy która nie schnie

dziś kiedy jestem stary wstępnie
ale i wczoraj ale i jutro
zawsze gdy bywam wstępnie stary
patrzę i oto mieszkam z nadzieją
czekam na miłość
ot sytuacja nie do wiary

gdziekolwiek człowiek
dąży
krąży
jest
hałas chaosu
leczy losu gest

samotność kropli –
najpewniejszą z ról
szczęście i ból

gdziekolwiek człowiek
morzem
ciałem fal
zdrojem i rzeką
w oceanu dal

samotność kropli
w trawie sennych pól
szczęście i ból