Atak - Głód

Patrzę jak słońce znika za dobrze znanym wzgórzem,
lecz ile widok ten warty.
Wokół straszliwa ciemność, szare kamienne mury,
w oknie stalowe kraty.
Brak jakiejkolwiek przyjaznej myśli,
kolejna bezsenna noc.
Oddałbym wszystko, całą swą przeszłość,
aby w końcu uciec stąd.

Pomóż mi, proszę, pomóż mi,
nie mogę już dłużej tego znieść.
W tym labiryncie prawdy i kłamstwa,
dawno już zgubiłem się.
Tak wiem, jestem winny,
to ja pociągnąłem za spust.
Zapomniany przez wszystkich,
zgniję w tej celi,
czując w powietrzu,
wolności głód.

Poczucie winy wzmaga świadomość własnej klęski,
ręce we krwi niewinnej.
Wszystko co było przedtem jest lekiem na samotność,
wtedy czas szybciej płynie.
Nieznana siła z góry wydała na mnie wyrok,
przecież nie chciałem zabić.
Gdy zrzucę me kajdany nadejdzie wreszcie,
czas na nienawiść.

Pomóż mi, proszę, pomóż mi,
nie mogę już dłużej tego znieść.
W tym labiryncie prawdy i kłamstwa,
dawno już zgubiłem się.
Tak wiem, jestem winny,
to ja pociągnąłem za spust.
Zapomniany przez wszystkich,
zgniję w tej celi,
czując w powietrzu,
wolności głód.