Babsztyl - Kiedy góral umiera

Kiedy góral umiera D
To góry w żalu sine D7
Pochylają nad nim głowy e
Jak nad swoim synem D
Las w oddali szumi mu e
Odwieczną pieśń bukową G D
A on długo sposobi się e
Przed najdalszą drogą G D

Kiedy góral umiera D
To nikt nad nim nie płacze D7
Siedzi, czeka, aż kostucha e
W okno zakołacze D
Oczy jeszcze raz podniesie e
Wysoko, do nieba G D
By pożegnać góry swoje e
By im coś zaśpiewać G D

Ref.:
Góry moje, wierchy moje D
Otwórzcie swe ramiona e
Niech na miękkim z mchu posłaniu G
Cichuteńko skonam D
Ojcze mój, Halny Wietrze D
Powiej ku północy e
Ciepłą, drżącą swoją ręką G
Zamknij zgasłe oczy D
Bym mógł w ziemię wrosnąć, strzelić potem e
Do słońca smreczyną G D
I na zawsze szumieć już e
Nad swoją dziedziną G D

Kiedy góral umiera,
to dzwony mu nie grają
Cicho wspina się pod bramy
Góralskiego raju
Tylko strumień na kamieniach
Żałobną nutę składa
Tylko nocka chmurnooka
Górom opowiada

Ref.:Góry moje, wierchy moje
Otwórzcie swe ramiona
Niech na miękkim z mchu posłaniu
Cichuteńko skonam
Ojcze mój, Halny Wietrze
Powiej ku północy
Ciepłą, drżącą swoją ręką
Zamknij zgasłe oczy
Bym mógł w ziemię wrosnąć, strzelić potem
Do słońca smreczyną
I na zawsze szumieć już
Nad swoją dziedziną

A gdy góral już umrze
To nikt nie układa baśni
Tylko w niebie roziskrzonym
Mała gwiazdka gaśnie
Ziemia twardą, szorstką ręką
Tuli go do siebie
By na zawsze już mógł zostać
Pod góralskim niebem